प्रवास आयुष्याचा ....

[प्रशांत दादाराव शिंदे]

माणूस जन्म घेतो
त्याचे बालपण पाहून सगळेच आनंदी होतात
आई - बाबा सगळ्यात जास्त ....
दिवस जातात तसे खट्याळपणा कमी होत जातो
शाळा सुरु होते
वागणं बदलू लागतं
दफ्तराचे   ओझे
अभ्यास न केल्यास नापास होण्याची भीती
घरातल्यांची भीती घेऊन शाळा सुरु होते
अभ्यास तर होतोच
पण पलीकडील बाकावरील  कोपर्यातली मुलगी
तिकडे लक्ष जाऊ लागतं
ती आवडू लागते अगदी घरातल्यांपेक्षा अधिक
अभ्यास कमी अन तिच्याशी बोलावेसं फार वाटतं
अभ्यासात भोपळ्याला सुरुवात होऊ लागते
तिच्या सोबत जाताना आता भीती मात्र कसलीच नसते
घरात लपून रात्री फोनवर बोलणं सुरु होतं
घरातल्या शांततेत हळू आवाज गोधडीतून येऊ लागतो
सकाळ झाली कि डोळ्यावर झोपेनं शाळेला दांडी मारतो
दिवस निघून जातात तिचे नखरे वाढतात
शाळेच्या अखेरच्या दिवसाला
शाळा नापासचा निकाल अन
" आता बस.... झाले आता विसरून जा .."
बोलून स्वप्नांना तिच्या पायाखाली चिरडले जातं
खचतो हरतो घरतल्यावर राग निघू लागतो
कसे तरी मनातून जावं म्हणून कामास निघून जातो
मनातून मात्र तिचे चित्र तसेच राहतं
कसे तरी सावरत लग्न होऊन जातं
आयुष्याला पुन्हा नव्याने जगू लागतो
लहान लहान गोष्टीने संसार उभा करतो
मुलांसोबत खेळत आयुष्य अखेरीस पोहोचतं
येतात दु:ख त्यातून कसेतरी आपण निसटतो
आयुष्य च्या शेवटी मग समोर नाती दिसू लागतं
डोळ्यात पाणी अन अजून जगावे वाटतं
पण आयुष्य हे थांबवून थांबत नसतं
निघून जातो आत्मा कुठेतरी
शेवटी राहतात आठवणी
राहतो फक्त देह
देह जवळ रडणारी काही माणसं
निघून जातो श्वास होतो आयुष्याचा अंत
प्रवास हा आयुष्याचा
एक आठवण बनून राहतं ............
-
©प्रशांत डी शिंदे....
दि.२४.०४.२०१५