अव्यक्त नाते

[sindu.sonwane]

अव्यक्त नाते

का रे आपण, न कधी कळलो कुणाला?
उमगलो एकमेकांना, सावरलोही एकमेकांना,
जणू होतोच आपण एकमेकांसाठी
जसे हृदयातील स्पंदने
आणि श्वासातील जगणे
                  बस कधी न कुणाला रुचले
                  सोबत आपुले जगणे
                  दिसता आपण सोबती
                  लांच्छन अनेक मागे येती
                  कळले न कधी कुणाला मनातले आपुले?

अर्ध्यावरती स्वप्ने माझे गेले दूर उडुनी,
नियतीने ठोठावली शिक्षा, कधी न केलेल्या अपराधाची
पण जगणे नाही रे मी विसरली होती
मन माझे तेव्हाही एक नाजूक काळी होते
उमलायचे होते त्या कळीला
मनोसक्त बहरायचे होते त्या कळीला
पण का कुणास ठाऊक
एका साचेबद्द पद्धतीत जगणे माझे होते
                     मी हि जगत गेले तसेच
                     अन आवडती    सर्वांचे होत गेले
                     कुठून तू आलास जीवनी माझ्या
                     आधीच कुणाचा तरी असूनही
                     माझ्या भोवतीचे साचेबद्धता तोडत गेलास   
                      मी हि जणू तुझ्यात हरकून गेली
                     सुखाचे क्षण दोन क्षण
                     तुझ्यासोबत वेचत गेली

पण कधी रे कुठ अस घडलं होत ?
वेगळेपणा जपणं
या आपल्या माणसांनी  कधीचच सोडलं होत
पण तुझ्या सोबतिने मीही ठाम होत गेली
आणि आपल्याच माणसांची नावडती होत गेली
सुखा पेक्ष्या माझ्या साचेबद्धता त्यांना आपलीसी होती
                        आयुष्यात तुझ्याही वादळे उठत गेली
                        या वादळातही एकमेकांचे सोबती होत गेलो
                        समोर आलेल्या दुखातून वाट शोधात राहिलो
किती रे केलस माझ्यासाठी
अन कितीरे मला सांभाळत राहिलस                         
                        अव्यक्त माझ्या भावनांना
                         हळुवार स्पर्शाने जपत गेलास
काधीन तुटो सोबत आपुली
मनोमन म्हणत राहिलास
देवाच्या पुढे हात जोडूनी जेव्हाही उभा राहिलास
बस माझ्या सुखासाठी आर्जव करत राहिलास

                  असे कसे रे आपण कधी न कुणाला कळणारे
                  पण एकमेकांच्या मनाला सहज उलघडणारे
जगणे आपुले सोबती सहज न होते
पण तरीही एकमेकांच्या मनाचे जणू आपण राजे होतो

                     आपल्यातील दुरावा
                     जीवन आपले थांबवणारा
                     सोबत आपुली
                     जणू असंख्य वेदना मिळूनही                               
                    जीवन जगण्याची आस असणारी

किती रे वेगळे आपण ठरत गेलो
नाव असंख्य या सोबतीला मिळवीत गेलो
कोण कधी रे यांना सांगणार
अव्यक्त नाते आपुले
जसे, दवबिंदू चे थेंब कमळाच्या पानावरचे
कधी न वेगळे होणारे कधी न एक होणारे.
                                   
                                    सिंदू.