जाग येऊ दे

[madhurprem]

खूप सोसलेस तू दुनियेचे तिरस्कार
उठ आता जणू म्यानातील तलवार
जगू नको होऊन प्रतिमा वैराग्याची
वेळ हीच आहे स्त्रीत्वाच्या संकलनाची
ज्या समाजाचे पोथीवाद तू आजवर मानले
कापून टाक ते हात ज्यांनी अब्रूला तुझ्या ताणले
झेप घेऊन चेव आलेल्या वाघीनिवणी
समाजाच्या छातीवर लिही सचेतन स्त्रीत्वाची कहाणी
डागाळलेला पदर तुझा समाजाच्या चिखलानी
कर्तुत्वाचे नीर तुझ्या टाकेल त्यास क्षाळूनि
तुझ्या पवित्रतेवर हैवानी लोचनांना
नष्ट कर अक्षातील अग्नीने त्या दृष्टजनांना
फोडून टाक बांगडया तुला बांधून ठेवणाऱ्या
खांबिर कर आता पावलांना डगमगणाऱ्या
जाग येऊ पुन्हा एकदा इतिहासातील तुझ्या रुपाला
जागृकतेच तेल दे स्त्रीत्वाच्या विझत्या दिव्याला.
         
प्रेमानंद जाधव