प्रिया

[विक्रांत]

ताम्र करडे
तुझे डोळे
सूर्य किरण
जणू सांडले
आणि तरीही
मवाळ ओले
जणू आताच
व्याकूळ झाले
आणि भुरकट
तसेच पिंगट
केस कपाळी
होते लहरत
रेखीव तरीही
उदास हसणे
दु:ख थिजले
काही दिसणे
स्वर्गीची तू का
असे अप्सरा
प्रिया हरवली
दूर सागरा
त्या विरहाचे
दु:ख शापित
वदती अधर
काही नकळत

विक्रांत प्रभाकर