तोच चेहरा

[विक्रांत]

क्षणात सरले
सारे संचित
रित्या ओंजळी
रितेच भाकीत
श्वासामधले
प्राण जळले
मागे उरले
भास आंधळे
नकोत स्वप्ने
नकोच जळणे
असे असू दे
उदास जगणे
भिर भिरणारी
फुलपाखरे
चंद्र तारे ही
नको नको रे
तोच चेहरा
पुन्हा पुन्हा
अलभ्य तरीही
पुसता पुसेना

विक्रांत प्रभाकर