पितो भूतकाळ

[विक्रांत]

काजळल्या पथी
डोळ्यांना दिसेना
शेवटचे पावूल
कुठले कळेना

तसे तर आधार
लाख सोबतीला 
कुणी न आपला
कळे या जीवाला

घर भरलेले
बरे चाललेले
अतृप्त मागणे
परी मनातले

एकाच लाटेत
सरेल सारेही
वाळूत शब्द
लिहितो तरीही

उजेडावीन छाया
नसतेच कशाला 
पितो भूतकाळ
आज नि उद्याला

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/