कविता II तो एकच शब्द नको होता , जो तू मला दान दिला II

[siddheshwar vilas patankar]

तो एकच शब्द नको होता

जो तू मला दान दिला

अशी का वागली तू माझ्याशी

का तुझ्या घरच्यांनी इतका मान दिला

पुष्कळ केलंत  अहो जाहो

पुरे झाली ती उठबस केलेली

नाटकांनी पुरता हैराण झालो

पोहोचलाच नाही मी फोडलेला टाहो

ते इशारे कुणास होते

का उजळणी होती

दुसऱ्यासाठी केलेली

प्रत्येक शब्द कानात गोठले

मन नवी स्वप्नं पाहत होते

निदान स्वप्नं तरी उधार द्यायची 

तेवढे पण पुरे होते उर्वरित हयातीस

असा दुर्दैवी जन्म पुन्हा नाही

कोण जाणे काय पाहिजे नियतीस

नकळत लागली होती सवय मजला

तुझ्या नखरेल इशाऱ्याची

जेव्हा बंद झाले सारे

तालमीत पुरता गेलो भरडला

रस्ता तोच होता

माणसे पण तीच होती

दुनिया वेगळी झाली

कि मी झालो वेगळा ?


सिद्धेश्वर विलास पाटणकर C