कविता जगण्यासाठी

[कवी अमोलभाऊ शिंदे पाटील]

*शीर्षक.कविता जगण्यासाठी*

कविता जगण्यासाठी
तुझा आधार हवा होता
मागे न पाहता तू गेलीस
तेव्हाचा हुंदका नवा होता

कसं समजावू तुला मी
तू माझा श्वास होतीस
कवितेच्या प्रत्येक ओळीत
तू म्हणजे खास होतीस

तू वागलीस अशी की
इथेच कविता सुरू झाली
अधुर अधुर वाटलं मन
तेव्हा शब्दांशी जवळीक आली

जगणं मरण लिहतांना
तू आणि मी एकत्र झुरलो
शब्द जोडत गेले कविता होत गेली
लिहितांना कधी मेलो कधी हरलो

अन बघ ना कळलंच नाही
प्रेमाची कविता अपूर्ण राहिली
पण तू गेल्याच दुःख झालं
तिथंच लेखणी अश्रूंत वाहिली

✍🏻(कवी.अमोल शिंदे पाटील).
मो.९६३७०४०९००.अहमदनगर

[Satishraral]

एक लक्षात आलं जरासं
नातं जपतांना तुझ्याशी
तुझ्यासारखचं आज ते
परकं वागलं माझ्याशी

तुझी माझी जातं एक नाही
रक्त मात्र आरोळी देत होतं
कोण कुठला मी असाच
शेवटी टाहो फोडत होतं

श्वास दुभंगले असतांना
ओठांची दयना झाली होती
खाना खुणा चालूच राहिल्या
पण रात्र सारी संपली होती

चल सोड तू सारं काही
हे फक्त स्वप्नातलं गणित होतं
सावलीचा खेळ हा सारा
शेवटी मरण लिखित होतं

तुझ्यामुळंच आयुष्याला
दुःख आज भेटलं होतं
सरण जळतं राहील माझं
काळीज मात्र पेटलं नव्हतं

[SATISH RAMESH TARAL]

कविता जगण्यासाठी
तुझा आधार हवा होता
मागे न पाहता तू गेलीस
तेव्हाचा हुंदका नवा होता

कसं समजावू तुला मी
तू माझा श्वास होतीस
कवितेच्या प्रत्येक ओळीत
तू म्हणजे खास होतीस

तू वागलीस अशी की
इथेच कविता सुरू झाली
अधुर अधुर वाटलं मन
तेव्हा शब्दांशी जवळीक आली

जगणं मरण लिहतांना
तू आणि मी एकत्र झुरलो
शब्द जोडत गेले कविता होत गेली
लिहितांना कधी मेलो कधी हरलो

अन बघ ना कळलंच नाही
प्रेमाची कविता अपूर्ण राहिली
पण तू गेल्याच दुःख झालं
तिथंच लेखणी अश्रूंत वाहिली