साद

[wadikar durga]

चंद्र कानी सांगून गेला
रात्र ही कुजबुजुन गेली
प्रीतीची रातरानी गंध पसरुन गेली
चाँदनी ही हळूच हसून म्हणाली
प्रेमाने साद दिली तुला
आज तुझ्या उम्बरयात
दे हाक तुझ्या जीवलगा

कस सांगू त्यांना
काय झाले जीवाचे हाल
साद ऐकून जीव झाला
पूरा बेहाल
डोळ्याची पापणि ही
लाजेने लवते
स्वासचि स्पंदने काळजाचा
ठोका चुकवते

कोण आहे तो माहीत नाही ?
पण आहे त्याचा स्पर्श मखमली
या देहावर
स्वप्नात येतो नेहमी
पण समोर येत नाही
मी ईथ त्याच्या आठवनीत
स्वप्नाची बाग फुलवते
तो कुठेतरी बसला असेल
वाट माझीहि बघते

साद मी ही देते
साद तो ही देतो
मिलनाच्या क्षणाला
दोघेही तळमळ्तो ।
|||||| दुर्गा