संध्याकाळची काॅफी

[Shubhangi Gaikwad]

हवेत चांगलाच गारवा होता
त्यात संध्याकाळची वेळ
सज्जात आले घेऊन पेला काॅफीचा
घालण्यास त्यासवे निसर्गाचा मेळ

समोर पश्चिम दारात सूर्य होता वाट पाहत
गुलाबी किरणानी करत होता बाय बाय
दिवसभर सोनेरी प्रखर किरणांनी तळपून
झालीे वेळ परतीची आता तो दमलाय

सभोवती पसरलाय हिरवागार गालीचा
  वार्यासवे डोलत आहेत नाजूक फुलं
फुलांसवे बागडत आणि मस्ती करत
गेली आता थकून सारी मूलं

सभोवती झाडे विस्तीर्ण होती ऊभी
फांद्या पसरून  वाट पाहाती आतुरतेनं
परतूनी आली चिमणी पाखरं
कुशीत शिरूनी झाडाच्या,जाती बिलगूनं

काॅफीच्या प्रत्येक घोटासोबत भिरभिरती
नजर निसर्गातले सुंदर क्षण टिपत होती
सूर्यास्ताच्या गुलाबी किरणांची शाल पांघरून
थंडीही आता गुलाबी झाली होती

काॅफीचा कप आता पूर्णपणे खाली होऊन
टीपलेल्या सुखद क्षणांनी मन भरून गेले होते
सूर्यास्तानंतर सार जग शांत झाले होते
रिकाम्या कपाला काॅफी शिवाय करमत नव्हते


शुभांगी गायकवाड