माझी स्वताची आई

[ranjit sadar]

माझी स्वताची आई

आई तुझ्यावाणी कोणी नाही श्रीमंत
आज विसरला तूला लेक वाटते खंत
तु ज्ञानाचा सागर आहे धनवाण संत
गातो तुझे गुण वरचा साक्षात भगवंत

या भुवरी तु पवित्र आहेस आई नारी
तु शब्दाचा भंडार या दुनियावर भारी
तुझ्या सेवेने कुणी जातो वैकुंठा दारी
अपरंपार शक्ती तुझ्या पान्ह्यात न्यारी

मला जन्म दिला पेटीत नसतांना गुल
भाकरी खाल्लेल्या मला आठवते चुल
तु पवित्र देह मी त्याची आई आहे धुळ
आज मोठा झालो पण अजुन मी मुल

पोटात असता जीव टाकते ग तु बळी
तुका म्हणे विंचु चावून मृत्यु येतो गळी
त्या क्षणी धगधग करे मरणाचीच नळी
तु जगात सुगंधी गुलाब मी त्याची कळी

( !कवी!) रंजित_ अंबादास_ सदर_.