"वैचारिक लेख" - (लेख क्रमांक-१)

[Atul Kaviraje]

                                         "वैचारिक लेख"
                                        (लेख क्रमांक-१)
                                     -------------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

      "विविध विषयांवरील वैचारिक लेख", या लेख मालिके अंतर्गत, आज वाचूया (लेख क्रमांक-१) . या लेखाचे शीर्षक आहे  "दुपारची  (दाहक ) सूर्यकिरणे"  आणि  लेखक आहेत-"डॉक्टर -नितीन  हनुमंत  देशपांडे"


-----दुपारची  (दाहक ) सूर्यकिरणे ---
-----डॉक्टर -नितीन  हनुमंत  देशपांडे ---
     -------------------------------- 


     जीवनावरील  असे  भाष्य , आपल्या  पूर्वापार  समजुतींना  / गैर -समजुतींना  तळापासून  उध्वस्त   करते  आणि  परिपकव  होण्यासाठी  लागणाऱ्या  सत्याचे   डोस  पाजते -----

( "सिटी  ऑफ  गर्ल्स " या  पुस्तकातील  काही  दाहक  किरणे )-----
-----------------------------------------------------------

1) तुमच्या  आयुष्यात  तळापासून  बदल  घडवून  यायचा  असेल  तर ,एक  मोठा  तडाखा  बसणे  आवश्यक  आहे .

2) आनंद  आणि  समाधान  या  दोन्ही  वेगळ्या  गोष्टी  आहेत .

3) आपण  जेव्हा  तरुण  असतो , तेव्हा  या  गैरसमजूतीत  असतो  की , काळ  हे  सगळ्या जखमांवरचे  औषध  आहे . पण  जसं  जसं  आपलं  वय  वाढत  जात  तसं  तसं , हे  कटू  सत्यही  आपल्याबरोबर  कायम  राहत  की , काही  गोष्टी  कधीच  पूर्ववत  होत  नाहीत . बिघडलेल्या  काही  गोष्टी  कधीच  दुरुस्त  करता  येत  नाहीत - ना  काळाच्या  पुढे  जाण्यातून  , ना  आपल्या  तीव्र  इच्छाशक्तीतून .  आपण  सगळेच  त्यातली  शरम  , दुःख  आणि  भरून  न  आलेल्या  जखमा  शरीरात  वागवत  जगत  राहतो , आणि  तसच   जगणार  असतो .

4) एक  सत्य  मला  गवसलंय , जेव्हा  एकही  पुरुष  आजूबाजूला  नसतो , तेव्हा  एकत्र  येणाऱ्या  बायांना  कुठलीही  भूमिका  घ्यावी  लागत  नाही . त्यावेळी  त्या  फक्त  "त्या "  असतात .

5) प्रत्येक  स्त्रीच्या  आयुष्यात  एक  वेळ  अशी  येते , जेव्हा  ती  सतत  लाज  बाळगत , शरम  सांभाळत  जगण्याचे  सोडून  देते , आणि  ती,  जे  खरे  आहे , ते  जगण्यासाठी  मुक्त  होते .

6) आयुष्य  हे  दोन्ही , धोकादायक  तितकंच  क्षणभंगुरही  आहे . म्हणूनच  आपले  आनंदाचे  क्षण  नाकारण्यात  ना  काही  अर्थ  असतो , ना  तुम्ही  जे  आहेत , त्यापेक्षा  वेगळं  बनण्याचा  प्रयत्न  करण्यात  !

7) ज्यानं  मला  खरोखरच  जन्म  दिला , ( न्यू  यॉर्क  मधील  लिली  थिएटर  ) , ते  ठिकाण  कोसळताना  पाहण्यासाठी  माझी  आत्या  पेग  हिच्यासारखा   सहनशील  पाठीचा  कणा  माझ्याकडे  नव्हता . मी  पाहत  होते - इमारत  जमीनदोस्त  होताना,  आतल्या  स्टेजचा  तो  भाग  क्रूर  , सवेन्दनाहीन , सूर्यप्रकाशात  उघडा  नागडा  होत  समोर  आला , जो  कधीही  कुणी  पाहणं , अपेक्षित  नसतं . लक्तर  झालेलं  त्याच  ते  रूप  लोकांच्या  साक्षीसाठी   प्रकाशात  आलं  आणि  ....... सगळंच  संपून  गेलं .


-----डॉक्टर  नितीन  हनुमंत  देशपांडे .
      ------------------------------


                        (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-मराठीसृष्टी .कॉम)
                      --------------------------------------------


-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-16.09.2021-गुरुवार.