तिच्या आठवणी

[कवी अमोलभाऊ शिंदे पाटील]

तिच्या आठवणींची ठेव जपून ठेवली आहे तशीच
मोबाईल मधील एक दोन फोटो पाहून
तिला आठवत रडत बसतो कधी कधी
पण ती वाऱ्याची झुळूक होऊन टपली देऊन जाते रडू नकोस रे आहे मी इथेच तुझ्या जवळ
पण तेच फोटो डिलीट झालेत माझ्याकडून
वाटलं तिच्या आठवणी संपल्या आता
पण काळजावर कोरलेला फोटो अजून तसाच आहे
खुणावतो कधी कधी मी झोपेत असताना
तेव्हांडाच एक आधार आहे मला ती सोबत नसतांना

वर्गातमध्ये असताना आमचं बोलणं कमीचं व्हायचं
तरी ती म्हणायची आपलं प्रेम असंच शेवटपर्यंत न्यायचं
कॉलेज सुटल्यावर भेटण्यासाठी तिची ओढ असायची
तरी पण ती कुठेतरी नजरचुकवून लपून  बसायची
मी आपला वेड्यासारखा तिला शोधत बसायचो
माझी तडफड बघून ती मात्र गोड हसायची
तिचं हसू बघून मला ही आनंद व्हायचा
मला तिचं हसू कायमचं ठेवायचं होतं
तिला सोबत नेऊन थेट मंडपात न्यायचं होतं

आता तिचं माझं बोलणं होतच नाही
तिचं एक टक पाहणं गाली हसणं
रोज नटून थटून तिनं व्हॉट्सअप dp बदलणं
आता कुठं निघून गेली कोणास ठाऊक
मानला चटका देऊन गेली की काय
असाच प्रश्न पडतो नेहमी ....
पण मन म्हणत तसं होणार नाही
ती तुझा हात कधीच सोडणार नाही

अजून ही स्वप्नात येऊन रुसून बसते ती
का कोणास ठाऊक असं का करते ती
तिचा रुसवा काढतांना सकाळ कधी होते कळत नाही
दिवसभर त्याचं प्रश्नाचं उत्तर शोधतांना
पुन्हा रात्र कधी होते कळतं नाही
ती पुन्हा स्वप्नात येते तशीच रुसून बसलेली
आज तरी रुसवा काढू तिचा असंच वाटत नेहमी
पण तिचा रुसवा अजून ही तसाच आहे
अजून ही काय करावं मला सुचतं नाही

आमचं ठरलंच होतं एकमेकांचा हात सोडायचा नाही
प्रेमाचा मांडलेला डाव शेवटपर्यंत मोडायचा नाही
पण नशिबाला ते ही मान्य नव्हतं
हेच आता सारं स्वप्नांच्या दुनियेत हरवून  गेलं
तिचं प्रेम मृगजळा सारखं विरून गेलं

कविराज..अमोल...
अहमदनगर.मो.७८२८८९५५५५
😔😔😔😔😔आठवणी