ओढ माझिया प्रियेची!

[अमोल कांबळे]

अवखळ पाऊस आला मन पाणी पाणी झालं
कातरवेळी आठवणिच्या कात्रीत अडकल्यासारखं झालं
डोळे तुझी वाट पाहु लागले
उगाच काहीतरी हरवल्यासारखं झालं
लाटांचा आवाज ऐकत रहावं
वाळुत रेघोट्या मारत रहावं
कधी सागराचा राग आला
किनार्यावरचे खडे संपल्यासारखं झालं
ऊनं कलु लागतात
आवाज येऊ लागतात
तु आलीयेस, तुझी चाहुल आल्यासारखं झालं
तु येतेस, अगदी शांत
विचारतेस, कधी आलास?
मी म्हणतो , आत्ताच।
उगांच खोटं बोलुन आभाळ दाटुन आल्यासारखं झालं
पावसानं परत मदतीला येणं
त्याला चुकवताना तिझं मला खेटणं
तिच्या मदस्पर्शानं
मद्य पिल्यासारखं झालं
ओल्या मिठीत ओल्या सखीच्या
प्रणयात विरघळल्यासारखं झालं!




मैत्रयामोल!