अकाली संपवलेली सायंकाळ

[SANJAY M NIKUMBH]

अकाली संपवलेली सायंकाळ

जीवाच्या आकांताने
तो ओरडत होता
माझा काय गुन्हा
हा एकचं प्रश्न करतं होता
डोळ्यातलं पाणी तर
कधीच गोठून गेलं होतं
तरी साऱ्यांच मन
तो चिरत होतं
साऱ्या उन्हांना सोसल्यावर
आता कुठे सावलीत आलो होतो
सायंकाळ जाईल निवांत
म्हणून शांत मनानं विसावलो होतो
दोनच पाखर माझी
शिकून मोठी केली होती
ती हि परदेशात
दूर उडून गेली होती
कसं बसं समजावत होतो
मी माझ्या मनाला
दुःखाचीच किनार होती
माझ्या त्या जगण्याला
खूप नाही तरी
थोड मी कमवलं होतं 
ज्याने माझं जीवन
सुरळीत चालू होतं
माझी जोडीदारीण
होती माझ्या सोबतीला
नवीन सुरवात केली होती
अमुच्या सहजीवनाला
मी बाथरूम मध्ये असतांना
दाराची बेल वाजली होती
तेव्हा माझी सहचारिणी
स्वयंपाक घरात होती
तोच तिची आर्त किंकाळी
माझ्या कानावर आली
मी बाहेर येतां
ती रक्ताच्या थारोळ्यात दिसली
क्षणार्धात दोन जणांनी
माझ्या मुसक्या बांधल्या
गर्भगळीत शरीराचा
गळा त्यांनी आवळला
होत्याचे नव्हते झाले
देह दोघांचे निष्प्राण झाले
सांग तूच देवा
अमूचे काय चुकले 
आता कोण करेल न्यायनिवाडा
त्यास काही अर्थ नसतांना
आम्ही का भोगली शिक्षा
काहीच गुन्हा नसतांना .

                                  संजय एम निकुंभ , वसई
                                  दि. १९.१०.१२ स. ७.१५