माझ्या वेदनाना कोणी
कसे पाहिले नाही ...
ते येतील आणि घेवून जातील .
माझ्या कविता ,माझी स्वप्न
आणि काही अर्धवट राहिलेली पत्र
ज्यांना मी नेहमी माझ्या
जवळ बाळगत होतो
अशी ती त्यातलीच एक
माझी वही ..
ते कधी तरी येतील
दनदनत्या आवाजात
माझ्या सा~या कविता
फेकतील
दलदलीत आणि गहाळ करतील
मुसाफिरान्च्या येण्या जाण्याने
त्यांचे अवशेष ..
कदाचित राहतील ही ..काही मागे ..
पण त्या भग्न ..सामुग्रिला
मी अजुन ही तसेच लावीन माझ्या उराशी
आणि त्यांची ...मरे पर्यंत
काळजी करेन....
मग लोक पाहतील मला
आणि त्या माझ्या कविता हसतील
माझ्यावरच
माझी स्वप्ने ..माझ्या कडून पाठ
फिरवतील ..
उरली सुरली पत्रे ...ओक्ष्या बोक्षी रडवतिल
मला
पण तरीही मी
खंबीर ..राहीन आणि त्यांची माझीच राख
सर्व घरात
पसरविन ...एका टोका पर्यंत ..
जो पर्यन्त ...
माझी कविता मला शोधत नाही
..घरात व् घराच्या आस पास ....
सूर्य
