क्शितिजावरुन पक्सी उडाले
संध्याकालच्या या समेवर
कोलाहालातच आयुश्य विरले
त्या क्शणांच्या या कलेवर
काळोखाच्या गर्तेत उतरती
निळवंताची आयुश्य गाणी
काळोखात निपचित पडली
त्या पक्शांची रागरागिणी
काळोखाने घड्वुन आणला
त्या खगांचा कुटुंबमेळा
लहान थोराची मग उठबस
खोप्यातच तो करुन गेला
काळोख पिऊनी...काळोखातच गाईली
त्यांनी आपली प्रेमकहानी
मात्र त्या एका पारंबीवर
साळुंखी गाई मिरेची विराणी
उश:कालच्या एका आशेवरती
पक्शी रचती सुक्ते दि:कालाची
दिवसभराच्या स्वातंत्र्यासाठी
घेती रात्री अंधार उशासी.
