ओम साई
तो एक क्षण निवांत.
वैताग या जीवाला,नाही कसलीच उसंत,
मनास हवा स्वतःचा,'तोच'एक क्षण निवांत.
असावं माझाच विश्व,जिथे माझा मीच महंत,
काव्यरूपी करावा एक एक शब्द रवंत;
चेतनावी भावना लहरी,सापडावी एक,ति नसं जिवंत,
मनास हवा स्वतःचा,'तोच'एक क्षण निवांत.
काय मजसी घ्यायचे जगाचे,का बाळगू नसली खंत,
चार ऋतू अंगीकृत व्हावे,धनावून मजला श्रीमंत;
या निसर्गाचा होवे मीच एक आसमंत,
मनास हवा स्वतःचा,'तोच'एक क्षण निवांत.
थकते नजर पाहून, जे धावते जीव जंत,
ज्यांना लौकिक धनप्राप्ती, हेची देव वा संत;
जीवनाचा करायचा काय असाच धावून अंत?,
मनास हवा स्वतःचा,'तोच'एक क्षण निवांत.
कुठे तो पळ,जो खुलवेल माझी हर भ्रांत,
ओलावून माझ्या मनास,करेल जो शांत;
शब्दावून रचेल एक कहाणी,जी नसेल कथा-दंत,
मनास हवा स्वतःचा,'तोच'एक क्षण निवांत.
हवा तो पळ,जो असेल स्वयं जीवन,ज्वलंत..,
माझ्यातला "मीच"दाखवेल साक्षात मूर्तिमंत;
रेखाटेल जो माझं "मी" पण,अथ पासून इति पर्यंत;
मनास हवा स्वतःचा,'तोच'एक क्षण निवांत.
चारुदत्त अघोर.(दि.३/२/११)
