II ओम साई II
पानगळ,
सर्व कलांनी तापत असलेला सूर्य, थोडा मावळत होता,
इतक्या शुष्क वातावरणातही, माझा पालवणारा स्वभाव, मलाच कळत नव्हता;
कारण त्या कोरड्या हवेत, रस्त्यानं पांघरली होती फक्त सरसरती पानगळ,
अजून तब्बल तीन महिने वाट बघायची होती, खुलण्यास कंच हिरवळ;
रम्य त्या केशरी संध्याकाळी,अंगणातल्या शेंदरी झाडांची पानच ऋतूने हिरावली,
मुळाकडून वरती फिरत गेलेली नजर,एकाच लटकल्या पानावर स्थिरावली;
त्या रिकाम्या झाडाच्या, सुन्या डहाळीवर,ते एकच पान झुल्कावत होतं,
गळलेल्या पान्मित्रांच्या आठवणीने,अर्धा जीव श्वासून हेल्कावत होतं;
जणू पालवीत झाल्यापासून आजपर्यंतच्या,आठवणीने अम्बुस्ल होतं,
ताज्या रसाळ हिरव्या शिरा सुकवून,आज अनुभवांनी ताम्बुस्ल होत;
जड मनानी नजर परतवून, सृष्ठी नियम म्हणत,स्वतःस शांत क्षणभर केलं,
थंड शुभ्र अंथरुणावर गच्चीत झोपलो,तरी चित्ती मात्र पानानं घर केलं;
नकळत परत झाडाकडे पाहिलं,ते चांदण्यात रजतेने दमकत होतं,
आणि ते पान,मधूनच हलत,चंद्र प्रकाशाच्या नितळतेने चमकत होतं;
काहुरीत मनाने,स्वतःशीच वादून अस्वस्थ निजलो,कि असं का घडलं,
पहाटे कडाडून आळसताच,पाझरून आनंदलो,ते पान माझ्याच उशीवर येऊन पडलं.;
कोणत्या ऋणानुबंधनातुन हे मला बिलगल,जणू ह्याची सर्वांशी नातीच आटली,
खरच,ह्या ऋतूची पानगळ,जरा जिव पिळवटणारिच वाटली...!!!
चारुदत्त अघोर(दि.२८/१२/१०)
