Marathi Kavita : मराठी कविता

[size=-1]Black Hole : CH-1: ती विहिर

संध्याकाळची वेळ. एक मोठा जुना वाडा.. सुर्य नुकताच पश्चीमेकडे मावळला होता आणि आकाशात अजुनही त्याच्या मावळण्याची चिन्ह दिसत होती. वाड्याच्या समोर थोडं मोकळं पटांगण होतं. आणि त्या पटांगणाच्या पलिकडे दाट झाडी होती. हवा जोरात सुटली होती आणि त्या हवेच्या झोताप्रमाणे ती आजुबाजुची झाडे डोलत होती. वाड्याला लागुनच एक अरुंद जुनी विहिर होती. त्या विहिरीच्या भोवतालीसुध्दा गवत चांगलं उंच उंच वाढलेलं होतं. त्यावरुन असं जाणवत होतं की ती विहिर बऱ्याच वर्षांपासून कुणी वापरलेली नसावी. त्या वाड्यापासून काही अंतरावरच नजर टाकल्यास एका डोंगराच्या पायथ्याशी एक छोटी वस्ती वसलेली दिसत होती. त्या वस्तीतली लोक सहसा या वाड्याकडे फटकत नव्हती.


त्या वस्तीतलं एक निग्रो पोर फ्रॅक, वय साथारणत: सात-आठ वर्षाचं, दिसायला गोंडस. आपल्या वासराला चरायला घेवून तिथेच त्या वाड्याच्या आजुबाजुच्या शेतात आलं होतं. त्या वासराचीही त्याच्यावर माया दिसत होती. फ्रॅंकने त्याला चुचकारताच तो समोर उड्या मारत धावायचा आणि फ्रॅंक त्याच्या मागे त्याला पकडण्यासाठी धावू लागायचा. असं धावता धावता ते वासरु त्या वाड्याच्या आवारात शिरलं. फ्रॅंकही त्याच्या मागे मागे त्या आवारात शिरला. त्या वाड्याच्या आवारात शिरताच फ्रॅंकचं अंग शहारल्या सारखं झालं, कारण त्याला घरुन सांगणं होतं की कधीही त्या वाड्याच्या परिसरात जायचं नाही. पण त्याचं वासरु समोर त्या परिसरात शिरल्यामुळे त्याला जाणं भाग होतं.

तो वासराच्या मागे धावता धावता ओरडला, '' गॅव्हीन ... थांब''

त्याच्या घरचे सगळेजण त्या वासराला प्रेमाने 'गॅव्हीन' म्हणायचे.

एव्हाना ते वासरु त्या आवारात शिरुन, पटांगण ओलांडून त्या वाड्याला लागुनच असलेल्या विहिरीकडे धावायला लागलं.

'' गॅव्हीन तिकडे जावू नको ... '' फ्रॅंक पुन्हा ओरडला.

पण ते वासरु त्याचं काहीही ऐकायला तयार नव्हतं.

ते धावत जाऊन त्या विहिरीभोवती जो खडकाचा ढिगारा होता त्यावर चढलं.

आता फ्रॅंकला त्या वासराची काळजी वाटायला लागली होती. कारण त्याने गावात त्या विहिरीबद्दल नाना प्रकारच्या भितिदायक कथा ऐकलेल्या होत्या. त्याने ऐकलं होतं की त्या विहिरीत पडलेला कोणताही प्राणी प्रयत्न करुनही कधी परत आलेला नाही. आणि जे कोणी त्या प्राण्यांना काढण्यासाठी त्या विहिरीत उतरले होते तेही कधी परत आले नव्हते. म्हणूनच कदाचित गावातले लोक त्या विहिरीला 'ब्लॅक होल' म्हणत असावीत. फ्रॅंक जागच्या जागी थांबला. त्याला वाटत होतं की आपण मागे धावल्यामुळे कदाचित ते वासरु पुढे पुढे पळत असावं. आणि असंच जर ते पुढे पळालं तर ते नक्कीच त्या विहिरीत पडणार होतं.

फ्रॅंक जागच्या जागी जरी थांबला तरी ते त्या खडकाच्या ढिगाऱ्यावर चढलेलं वासरु खाली उतरायला तयार नव्हतं. उलट ते त्या ढिगाऱ्यावर चालत त्या ब्लॅकहोलभोवती गोल गोल चालायला लागलं.

फ्रॅंकला काय करावं काही कळत नव्हतं. त्याने तिथे थांबलेल्या परिस्थीतीतच सभोवार एक नजर फिरवली. त्या वाड्याच्या उंच उंच जुन्या भयाण भिंती आणि आजुबाजुला पसरलेली दाट झाडं. त्याला आता भिती वाटायला लागली होती. आतापर्यंत तो या वाड्याबद्दल आणि त्या ब्लॅकहोबद्दल नुसता ऐकून होता. पण आज तो प्रथमच तिथे त्या आवारात आला होता. लोकांच्या म्हणण्यानुसार खरोखरंच ते सगळं कसं भयाण होतं. किंबहुना लोकांकडून ऐकल्यापेक्षा त्याला ते जास्त भयाण वाटत होतं. पण त्याचा त्या वासरावर एवढा जीव होता की तो त्याला तिथे तसंच एकटं सोडून जाणं शक्य नव्हतं. एव्हाना हळू हळू चालत फ्रॅंक त्या विहिरीजवळ जावून पोहोचला. फ्रॅंक त्या विहिरीच्या अलिकडच्या काढावर होता तर ते वासरु खडकावरुन चालत जावून दुसऱ्या काठावर पोहोचलं होतं. तेवढ्यात त्याने बघितलं की त्या खडकाच्या ढिगाऱ्यावरुन चालता चालता त्या वासराच्या पायाखालचा एक मोठा दगड घसरला आणि घरंगळत विहीरीत जावून पडला.

'' गॅव्हीन... '' फ्रॅंक पुन्हा ओरडला.

एवढा मोठा दगड त्या विहिरीत पडला तरी आत काहीही आवाज झाला नव्हता. फ्रॅंकने काठावर उभं राहून खाली विहिरीत डोकावून बघितलं. खाली विहीरीत एका अंतरापर्यंत विहिरीचा काठ दिसत होता. पण नंतर ना काठ, ना पाणी ना विहिरीचं बुड, नुसती काळी काळी न संपणारी भयानक पोकळी दिसत होती. कदाचित हेही एक कारण असावं की लोक त्या विहिरीला 'ब्लॅकहोल' म्हणत असावीत. अचानक त्याने बघितले की पुन्हा त्या वासराच्या पायाखालचा अजुन एक दगड सरकला आणि घरंगळत विहिरीत जावून पडलां. पण हे काय त्या दगडाबरोबरच ते वासरुसुध्दा विहिरीत पडू लागलं होतं.

'' गॅव्हीन...'' फ्रॅंकच्या तोंडून निघालं.

पण तोपर्यंत तो दगड आणि ते वासरु विहिरीत पडून त्या भयानक काळ्या पोकळीत गुडूप झाले होते. ना पडण्याचा आवाज ना त्यांच्या अस्तित्वाचं कोणतही चिन्ह.

फ्रॅंक कावरा बावरा झाला. त्याला काय करावं काही सुचत नव्हतं.

तो विहिरीत वाकुन ते वासरु दिसेल या वेड्या आशेने पाहत होता आणि जोरजोराने ओरडत आणि रडत होता, '' गॅव्हीन ... गॅव्हीन...''


बराच वेळ फ्रॅंक तिथे विहिरीच्या काठावरुन आत डोकावून पाहत रडत होता. रडता रडता त्याचे अश्रू सुकले होते. आता त्याच्या लक्षात आले होते की त्याचा प्रिय गॅव्हीन आता कधीही परत येणार नव्हता. आता थोडं अंधारुही लागलं होतं आणि तो वाड्याचा आणि विहिरीचा परिसर त्याला जास्तच भयानक जाणवू लागला. तो आता तिथून विहिरीच्या काठावरुन उठला आणि जड पावलाने आपल्या घराकडे परत जावू लागला.


फ्रॅंक वाड्यापासून थोड्याच अंतरावर पोहोचला असेल त्याला मागुन कशाची तरी चाहूल जाणवली. एक भितीची लहर त्याच्या सर्वांगातून गेली. तो भराभर पावले टाकीत तिथून शक्य होईल तेवढं लवकर बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करु लागला. तेवढ्यात त्याला मागुन आवाज आला. तो क्षणभर थबकला.

हा तर आपल्या ओळखीचा आवाज...

मोठ्या हिमतीने त्याने मागे वळून पाहाले.

आणि काय आश्चर्य त्याच्यामागुन त्याचं वासरु 'गॅव्हीन' 'हंबा' 'हंबा' करीत धावत येत होतं.

त्याच्या चेहऱ्यावरुन आनंद ओसंडून वाहू लागला.

'' गॅव्हीन... '' त्याच्या तोंडातून आनंदोद्गार निघाले.

पण हे कसं झालं?...

हे कसं झालं त्याच्याशी त्याला काही घेणं देणं नव्हतं. त्या क्षणी त्याला त्याचं प्रिय वासरु गॅव्हीन परत मिळालं होतं ह्या पलिकडे काहीही नको होतं. त्याने आपले हात पसरवुन त्याच्याकडे धावत येणाऱ्या वासराला मिठी मारली. आणि तो त्याचे लाडाने आणि आनंदाने पटापट पापे घ्यायला लागला.


[/size][size=-1] Books - Marathi Novels - Black Hole / CH:2 जाकोब[/size][size=-1]
सकाळची वेळ.. सुर्याच्या उगवण्याची नुकतीच चाहूल लागलेली. त्यातच एक सुंदर हिरव्यागार हिरवळीने वेढलेली छोटीसी कॉलनी. आणि त्या कॉलनीत वसलेली छोटी छोटी टूमदार घरं. कॉलनीतलं वातावरण कसं सकाळच्या मांगल्याने आणि उत्साहाने भरुन गेलं होतं. मधूर पक्षांचा किलकिलाट वातावरणात जणू अजुनच स्फुर्ती भरीत होता. कॉलनीतली आणि कॉलनीच्या भोवतालची हिरवीगार झाडे सकाळच्या हवेच्या मंद मंद झुळूकेबरोबर हळू हळू डोलत होती.


जसं जसं उजेडायला लागलं कॉलनीमध्ये आता काही पादचारी दिसायला लागले. सकाळच्या हवेचा आणि मांगल्याचा आस्वाद घेत ते फिरायला निघाले होते. काही जण जॉगींग करतांना दिसू लागले तर काही सायकलीही कॉलनीतल्या रस्त्यावरुन धावू लागल्या.


त्या कॉलनीतल्या बंगल्यांच्या समुहात अगदी मधोमध असलेला एक बंगला. इतर बंगल्याप्रमाणे याही बंगल्याच्या समोर हिरवागार गवताचा लॉन आणि छोटी छोटी फुलझाडे लावलेली होती. त्या फुलझाडांना आलेली फुलं जणू एकमेकांशीच स्पर्धा करीत असावी असं जाणवत होतं. अचानक एक सायकल त्या बंगल्याच्या गेटसमोर येवून थांबली. पेपरवाला मुलगा होता. त्याने पेपरची पुंगळी केली आणि नेम धरुन ती बरोबर बंगल्याच्या दरवाजासमोर फेकली. तो पेपरवाला मुलगा पेपर फेकून आता तिथून निघणार तेवढ्यात दारासमोर एक कार येवून थांबली. कारमधून एक उंच पुर्ण, गोरा, पिळदार शरीर असलेला उमद्या व्यक्तिमत्वाचा तरुण, जाकोब उतरला. वय साधारण तिसीच्या आसपास असावं. कारमधून उतरल्यानंतर बंगल्याच्या आवाराच्या गेटकडे जाता जाता त्याने प्रेमाने त्या पेपरवाल्याच्या डोक्यात हळूवार एक चपटी मारली. पेपरवालाही त्याच्याकडे पाहून गोड हसला आणि आपल्या सायकल घेवून पुढे निघाला.


बंगल्याच्या आत हॉलमध्ये एक सुंदर पण तेवढीच खंबीर तरुणी, स्टेला फोनचा नंबर डायल करीत होती. तिचं वय साधारण अठ्ठाविसच्या आसपास असावं. तिचा चेहरा नंबर डायल करता करता तसा गंभीरच दिसत होता पण तिच्या चेहऱ्याभोवती एक आभा पसरल्याप्रमाणे जाणवत होती. तिच्या डोळ्याभोवताली दिसणाऱ्या काळ्या कडा ती एवढ्यात कोणत्यातरी गंभीर काळजीतून जात असावी असं सुचवित होत्या. तिच्या बाजुलाच, तिची ननंद, एक एकविस बावीस वर्षाची कॉलेजात जाणारी तरुण मुलगी, सुझान उभी होती. सुझानही सुंदर होती आणि तिच्यात कॉलेजात जाणाऱ्या तरुण मुलींचा एक अल्लडपणा दिसत होता.

'' कोण डॉ. फ्रॅकलीन बोलताय?'' स्टेलाने फोन लागताच फोनवर विचारले.

तिकडच्या प्रतिक्रियेसाठी थांबल्यानंतर स्टेला पुढे फोनवर म्हणाली, '' मी मिसेस स्टेला फर्नाडीस, डॉ. गिब्सन फर्नाडीसची पत्नी...''

तेवढ्यात डोअरबेल वाजली. स्टेलाने सुझानला कोण आहे हे बघण्यासाठी खुणावले आणि ती पुढे फोनवर बोलू लागली, " नाही हे तुम्ही जे संशोधन करीत होता त्या संदर्भात मी फोन करते आहे...''


सुझान वहिनीने खुणावल्याबरोबार समोर दरवाजाजवळ आली आणि तिने दार उधडले. समोर दारात जो कोणी होता त्याला पाहताच तिचे डोळे आश्चर्याने विस्फारल्या गेले. दारात जाकोब उभा होता.

'' तु? ... त्या दिवशी ..."'

'' मी... गिब्सनचा मित्र ... स्टेला आहे का आत'' जाकोबने तिचे वाक्य मधेच तोडून विचारले.

सुझानने वळून आत स्टेलाकडे बघितले.

तेवढ्यात संधीचा फायदा घेवून जाकोब आत घुसला सुध्दा. आत येवून तो सरळ स्टेला जिथे फोन करीत होती तिथे हॉलमध्ये गेला. सुझान दारात उभी राहून गांगारल्यागत त्याला आत जातांना पाहतच राहाली. तिला त्याला काय म्हणावे काही सुचत नव्हते.

स्टेलाचे अजुनही फोनवर बोलणे चालूच होते, '' मी कधीतरी पुन्हा तुम्हाला फोन करुन त्रास देईन...''

तिकडचे संवाद ऐकण्यासाठी मधे थांबून ती म्हणाली, '' सॉरी ... ''

पुन्हा ती तिकडचे संवाद ऐकण्यासाठी थांबली आणि, '' थॅंक यू '' म्हणून तिने फोन ठेवून दिला.

तिच्या चहऱ्यावरुन तरी तिने ज्यासाठी फोन केला होता त्याबाबतीत ती समाधानी जाणवत नव्हती. एवढ्यात तिचं लक्ष तिच्या अगदी जवळ उभ्या असलेल्या जाकोबकडे गेलं. तिने प्रश्नार्थक मुद्रेने जाकोबकडे आणि सुझानकडे आलटून पालटून पाहाले.

'' हाय.. मी जाकोब ... गिब्सनचा मित्र'' जाकोबने ती काही विचारण्याच्या आधीच आपली ओळख करुन दिली.

'' हाय '' स्टेलाने त्याच्या हायला प्रतिउत्तर दिले.

तेवढ्यात स्टेलाचं लक्ष त्याच्या मनगटावर बांधलेल्या एका चमकणाऱ्या पारदर्शक खड्याकडे गेलं. एवढा मोठा आणि एवढ्या तेजस्वीपणे चमकणारा खडा कदाचित तिने पहिल्यांदाच बघितला असेल. ती एकटक त्या खड्याकडे बघत होती.

'' आपण कधी पुर्वी भेटलो?'' जाकोबने विचारले.

'' मला तर तसं वाटत नाही'' स्टेलाने उत्तर दिले.

'' काही हरकत नाही भेट ही कधीतरी प्रथम असतेच ... मला वाटते गिब्सनने आपली ओळख पुर्वी कधी करुन दिली नाही ... म्हणजे तसी संधीच आली नाही म्हणाना... '' जाकोब म्हणाला.

इतक्या वेळपासून आपण बोलत आहोत पण आपण त्याला साधं बसायला सुध्दा सांगीतलं नाही..

एकदम स्टेलाच्या लक्षात आले.

'' बसाना ..प्लीज'' ती सोफ्याकडे निर्देश करीत म्हणाली.

जाकोब सोफ्यावर बसला आणि त्याच्या विरुध्द दिशेला असलेल्या सोफ्यावर स्टेला बसली की जेणेकरुन ती त्याच्याशी आरामात बोलू शकणार होती.

'' ऍक्चूअली... मला तुझ्याशी एक महत्वाचं बोलायचं होतं'' जाकोबने सुरवात केली.

स्टेलाच्या चेहऱ्यावर उत्सुकता पसरली.

सुझान अजुनही तिथेच घूटमळत होती. जाकोबने नजरेचा एक तिक्ष्ण कटाक्ष सुझानकडे टाकला. ती काय समजायचं ती समजली आणि तिथून आत निघून गेली.

मग त्याने बराच वेळ स्टेलाच्या नजरेला नजर भिडवित तिच्या डोळ्यात रोखुन पाहाले.

'' पण त्यासाठी तुला माझ्यासोबत यावे लागेल'' तो अजुनही तिच्या डोळ्यात रोखून पाहत म्हणाला.

'' कुठे?'' तिने आश्चर्याने विचारले.

जाकोब आता उठून उभा राहाला. त्याने कोपऱ्यात टेबलवर ठेवलेल्या स्टेला आणि गिब्सन, तिच्या नवऱ्याच्या फोटोकडे निरखुन पाहत म्हटले, '' माझ्यावर विश्वास ठेव .... तु एवढ्यात ज्या गोष्टीमुळे एवढी चिंताग्रस्त आहेस हे त्याच संदर्भात आहे ''

तो आता बाहेर दाराकडे जावू लागला.

स्टेला सोफ्यावरुन उठली आणि मुकाट्याने त्याच्या मागे मागे जावू लागली.


क्रमश:...[/size]

[size=-1]CH-6 गिब्सनची भटकंती[/size][size=-1]
स्टेला आपल्या विचारांच्या विश्वातून जेव्हा भानावर आली तेव्हा तिला जाणवले की ती समोर जाकोबच्या शेजारच्या सिटवर कारमध्ये बसलेली आहे आणि जाकोब कार चालवित आहे. पुन्हा तिचं लक्ष त्याच्या मनगटावर बांधलेल्या चमकणाऱ्या खड्याकडे गेलं. तिला त्या खड्याच्या एवढ्या मोठ्या आकाराचं आणि त्याच्या तेजस्वीपणाचं आश्चर्य वाटत होतं.

'' तुला हा कुठे मिळाला?"'' शेवटी तिने न राहवून त्या खड्याबद्दल विचारलेच.

जाकोबने ड्रायव्हींग करता करता एकदा तिच्याकडे आणि एकदा त्या त्याच्या मनगटावर बांधलेल्या खड्याकडे दृष्टीक्षेप टाकला.

'' तुला खड्यांची आवड आणि पारख दिसते'' तो म्हणाला आणि पुन्हा पुढे रस्त्यावर बघत ड्रायव्हींग करु लागला.

'' गिब्सन... मला गिब्सनने दिला हा'' जाकोब पुढे म्हणाला.

स्टेलाने एकदा त्याच्याकडे पहाले आणि पुन्हा त्या खड्याकडे पाहत आपल्या भूतकाळात डूबून गेली ....


... गिब्सनची कार रस्त्यावर भरधाव वेगाने धावत होती. कार चालविता चालविता गिब्सनने चहोवार एक नजर टाकली. आजुबाजुला सगळी हिरवीगार शेतं आणि कुरणं होती. तेवढ्यात त्याची कार एका उंचच उंच झाडे झुडपे आणि गवत वाढलेल्या शेताजवळून जायला लागली. त्या शेतात वाढलेल्या झाडांच्या आणि झुडपाच्या अगदी मध्यभागी एक जुना प्राचीन वाडा होता. गिब्सनने आपली कार रस्त्याच्या कडेला घेवून थांबवली. तो वाडा आणि आजुबाजुचा परीसर पाहून जणू तो मंत्रमुग्ध झाला होता. तो त्याच्या गाडीतून उतरला आणि हळू हळू त्या शेताकडे चालू लागला, जणू एखादी अज्ञात शक्ती त्याला त्या वाड्याकडे ओढत असावी.


त्या शेतातील वाढलेली झाडे झुडपं ओलांडून तो त्या वाड्याजवळ जायला निघाला. तेवढ्यात त्याचं लक्ष वाड्याच्या भिंतीला लागून असलेल्या एका काळ्या दगडात खणलेल्या आणि काळ्या खडकाने वेढलेल्या विहिरीकडे गेलं.

हिच तर ती विहिर नसावी?...

त्याची उत्सुकता चाळवली गेली होती. उत्सुकतेपोटी तो त्या विहिरीकडे जावू लागला.


विहिरीच्या काठावर उभा राहून आता तो आत डोकावू लागला. त्याने बाजुचा खडकाच्या ढिगाऱ्यातील एक दगड उचलला आणि विहिरीत टाकला. काहीच आवाज नाही. ना विहिरीचं बुड दिसत होतं ना पाणी, नुसतं अवकाशासारखं अमर्याद काळं काळं दिसत होतं.


क्रमश:...

[/size][size=-1]Black Hole CH-7 सायमन[/size][size=-1]
थोडा वेळ तो वाडा, ती विहिर आणि आजुबाजुचा परीसर पाहिल्यानंतर गिब्सन आपल्या कारजवळ परत आला. कारजवळ आल्यानंतर पुन्हा तंद्री लागल्यागत थोडावेळ त्या वाड्याकडे पाहत राहाला. थोड्यावेळाने भानावर येत त्याने आजुबाजुला बघितले. रस्त्याच्या दोनही टोकांकडे त्या वाड्यापासून दूर दूर पर्यंत चिटपाखरुही फिरकतांना दिसत नव्हतं. तिथून दोन एक मैल दूर एका डोंगराच्या पायथ्याशी वसलेली एक वस्ती बघून गिब्सनला हायसं वाटलं.


गिब्सन कारमध्ये बसला आणि गाडी सुरु करुन तिथून समोर त्या वस्तीकडे त्याने आपली गाडी दौडविली. जशी त्याची कार तिथून निघून गेली एका झूडपाच्या मागे लपलेले चार पोरं सायमन, रेयान, माल्कम आणि अब्राहम बाहेर आले.

'' ए चला तो गेला आहे '' अब्राहम म्हणाला.

'' कोण होता तो?'' सायमनने विचारले.

ते सगळेजण त्या जुन्या वाड्याकडे जायला लागले.

'' मला काय माहित ... असेल कुणीतरी नविन वाटसरु..'' माल्कम म्हणाला.

'' ए माझ्या आईने या भागात यायला मनाई केली आहे'' त्यातला सायमन दुसऱ्यांना सावध करण्याच्या उद्देशाने म्हणाला.

'' अरे... मोठी माणसं नेहमीच आपल्याला भिती दाखवित असतात'' अब्राहम बेफिकीरपणे त्याची काळजी दूर करण्याच्या उद्देशाने त्याच्या पाठीवर थाप देत म्हणाला.

'' नाही ... मी एकलं आहे की त्या ब्लॅक होलमध्ये भूत आहे म्हणे'' रेयान म्हणाला.

'' अरे ... आपण त्या ब्लॅक होलकडे जाणार नाही आहोत'' माल्कमने त्याची समजूत घातली.

'' ब्लॅक होल?'' च्याच्यातल्या लहान असलेल्या सायमनने विचारले.

'' तुला माहित नाही?... लोक त्या विहिरीला ब्लॅक होल म्हणतात'' माल्कमने त्याला आश्चर्याने विचारले.

'' का? ... का म्हणतात?'' सायमनने विचारले.

त्यातल्या सगळ्यात मोठ्या अब्राहमने सायमनच्या ढुंगणावर चापटी मारीत म्हटले, '' कारण... सगळे 'होल' ब्लॅक नसतात म्हणून''

रेयान, माल्कम आणि अब्राहम त्याची उडवल्यागत हसायला लागले. सायमनही काही न समजुन हसायला लागला.


पोरं वाड्याच्या समोर असलेल्या मैदानात चेंडू खेळू लागली. अब्राहमच्या हातात बॉल होता त्याने तो दुसऱ्या पोरांना फेकून मारण्याच्या आधी त्या चेंडूला निरखुन पाहाले. त्या चेंडूवर कुणीतरी काळ्या पेनने मानवी कवटीचे भयानक चित्र काढलेले होते.

त्यांच्यापैकीच कुण्या पोराचे ते काम असावे...

अब्राहम आता कोण पोरगा त्याच्यापासून सगळ्यात जवळ आहे हे बघायला लागला. रेयान त्याला त्यातल्या त्यात जवळ वाटला म्हणून तो त्याच्या मागे जोराने धावायला लागला. धावता धावता त्याने जोराने तो चेंडू समोर धावणाऱ्या रेयानच्या पाठीत मारला. रेयानच्या पाठीत बरोबर मधोमध तो लागला.

'उं..क' रेयानच्या तोंडून आवाज आला. कारण तो चेंडू बराच कडक असल्यामुळे त्याला जोरात लागला असावा.

तो चेंडू त्याच्या पाठीत लागून उडाला आणि एका दिशेने घरंगळत टप्पे खात जावू लागला. त्यांच्या ग्रुपमधल्या दुसऱ्या एका पोराजवळ, माल्कमजवळ तो चेंडू पोहोचला. त्याने धावत जावून तो उचलला आणि तो आता कोण जवळ आहे हा अंदाज घेवू लागला. त्याच्या जवळ आणि आवाक्यात असलेली पोरं आता दूर दूर पळायला लागली. त्यातल्या एका जणाला, अब्राहमला हेरुन तो त्याचा पाठलाग करायला लागला. पाठलाग करता करता त्याने तो चेंडू समोर धावणाऱ्या अब्राहमच्या पाठीत जोराने फेकून मारला. पण अब्राहम चपळतेने खाली वाकला आणि त्याच्या चेंडूचा नेम हूकला.

बॉल आता दुसऱ्या एका पोराच्या, सायमनच्या समोरून घरंगळत, टप्पे खात समोर समोर जावू लागला. यावेळी मारतांना माल्कमचा नेम चुकल्यामुळे चेंडूला बरीच गती होती. सायमन त्या चेंडूमागे धावायला लागला. त्या चेंडूमध्ये एवढी गती होती की तो चेंडू टप्पे खात खात त्या ब्लॅकहोलच्या सभोवताली असलेल्या खडकाच्या ढिगाऱ्यावर जावून पोहोचला आणि खाली विहिरीच्या दिशेने घरंगळायला लागला. सायमन त्या चेंडूला पकडण्यासाठी आटोकाट प्रयत्न करु लागला. पण त्याचा काही उपयोग झाला नाही. तो चेंडू घरंगळत जावून त्या विहिरीत पडलाच. पण हे काय? त्या खडकाच्या ढिगाऱ्यावरुन सायमनची पकड निसटली आणि तोही त्या चेंडूमागे विहिरीत घरंगळायला लागला.

बाकीची पोरं विहिरीभोवती जमा झाली आणि सायमनला मदत करण्याचा प्रयत्न करु लागली. सायमन त्या विहिरीच्या काठावर एका खडकाचा आधार घेत एक पाय विहिरीत तर दुसरा पाय वर खडकावर एखादा आधार शोधीत अशा परीस्थीत लोंबकळत होता. पोरं गोंधळली, घाबरली, त्यांना काय करावं काही कळेना. ती एकमेकांचा हात पकडून त्याची साखळी तयार करुन सायमनजवळ पोहचण्याचा प्रयत्न करु लागली. साखळीत सगळ्यात शेवटी माल्कम सायमनच्या जवळ पोहोचणार एवढ्यात सायमनने ज्या खडकाला पकडले होते तोच खडक निखळून बाहेर आला आणि तो खडक आणि सायमन विहिरीत पडले. पडतांना त्याची एक मोठी किंकाळी वातावरणात गुंजली आणि तो एखाद्या राक्षसाच्या तोंडात गुडूप व्हावा तशी एकदम बंद झाली.


क्रमश:...

[/size][size=-1]Black Hoel CH-8 सायमनचा शोध[/size][size=-1]
वाड्याच्या समोर विहिरीभोवती आता सायमनचे वडील, आई आणि इतर गावातली लोक जमली होती. पोराच्या वडीलाने आणि इतर लोकांनी सोबत मोठमोठे दोरखंड आणले होते. ते आता आत उतरण्यासाठी दोरखंड विहिरीत सोडू लागले. तेवढ्यात तिथे एक म्हातारा आला. कुठून आला कुणास ठाऊक? तो पोराच्या वडीलांजवळ गेला आणि त्याचे खांदे गदगद हलवून त्याला इशारा देत म्हणाला, '' असं वेड्यांसारखं काही करु नका... तुम्हाला माहित नाही... आतापर्यंत या विहिरीत उतरलेला कुणीही अजुनपर्यंत तरी परत आलेला नाही...''

सायमनच्या वडीलाने त्या म्हाताऱ्याकडे एक नजर टाकली आणि त्याच्याकडे दुर्लक्ष करीत ते आपलं दोरखंड आत सोडण्याचं काम करीत राहाले. म्हातारा आपलं कुणी ऐकत नाही असं पाहून आला तसा निघून गेला.

त्या विहिरीभोवती जमलेल्या लोकांनी विहिरीत दोर सोडला आणि सायमनचे वडील तो दोर पकडून विहिरीत उतरु लागले. ते उतरत असतांना दोराचे एक टोक विहिरीच्या बाहेर, बाकीचे लोक घट्ट पकडून होते आणि जसे जसे सायमनचे वडील विहिरीत खाली उतरत होते ते दोर हळू हळू खाली सोडू लागले.

पहिला दोर संपला म्हणून बाहेरच्या लोकांनी आत सोडलेल्या दोराला अजुन एक दोर बांधला आणि पुन्हा थोडा थोडा दोर आत सोडू लागले. हळू हळू दुसरा, तिसरा, चौथा आणि पाचवा असे दोरावर दोर संपले. आता त्यांच्याजवळ अजुन बांधण्यास दोर शिल्लक नव्हता.

अचानक दोर खाली सोडता सोडता त्या दोराला एक झटका बसला आणि दोराचा ताण पुर्णपणे नाहीसा झाला. जे लोक जोर लावून दोराला धरुन होते ते मागे खडकाच्या ढिगाऱ्याच्या शेजारी पडले. ते पटापट उभे राहाले आणि भितीयूक्त आश्चर्याने एकमेकांकडे पाहू लागले.

'' काय झाल?''

'' दोर तूटला की काय?''

एका जणांनी विहिरीत सोडलेला दोर हलवून आत सायमनच्या वडिलाला इशारा करुन पाहाला. पण आतून काहीच प्रतिक्रिया नव्हती.

हळू हळू विहिरीभोवती गावातले अजुन लोक जमा झाले. काही जण अजूनही विहिरीत सोडलेला दोर हलवून पाहत अजुनही सायमनच्या वडिलांना इशारा देण्याचा प्रयत्न करीत होते तर काही जण विहिरीत वाकुन बघत होते. आत कुणी असण्याचं किंवा कशाचंच काही चिन्ह दिसत नव्हतं, फक्त काळी कुळकुळीत अमर्याद पोकळी दिसत होती. तिथे जमलेले लोक गोंधळून एकमेकांकडे पाहू लागले. त्यांना आता पुढे काय करावं काही सुचत नव्हतं.

सायमनच्या आईला काय झाले असावे हे आजुबाजूला जमलेल्या लोकांचे भितीने काळवंडलेले चेहरे पाहून आता लक्षात आले होते. इतक्या वेळेपासून धीराने घेणाऱ्या तिचा शेवटी बांध तूटला. ती हंबरडा फोडून रडायला लागली. काही गावातल्या बाया ज्या तिथे जमा झाल्या होत्या त्या तिची समजुत घालण्याचा प्रयत्न करु लागल्या.

सायमनचे वडील गेल्यामुळे गावात एक दु:खद वातावरण होते. सायमनचे वडील गेले होते आणि त्यांचं पार्थीवसुध्दा मिळालं नव्हतं आणि मिळण्याची काही शक्यताही नव्हती. लोकांनी सायमन आणि त्याचे वडील यांच्या पार्थीवाचं प्रतिक म्हणून दोन दगड त्यांच्या घरासमोर ओट्यावर ठेवले. मोठा दगड म्हणजे सायमनचे वडील तर छोटा दगड म्हणजे सायमन. गावातले लोक त्या दोन दगडाभोवती जमा झाले होते. त्या दगडांची माती राख वैगेरे लावून पुजा करुन त्या लोकांनी त्या दगडावर छोटी छोटी कापडंसुध्दा पांघरली होती. मुलाची आई आणि त्या माणसाची पत्नी आता हुंदके देवून रडत होती.

गर्दीतली चार लोक आता त्या दगडांच्या सामोरी गेली. त्यांनी जणू ते सायमनचे आणि त्याच्या वडीलाचे प्रेत उचलीत असावे असे त्या दगडांना काळजीपुर्वक उचलून खांद्यावर घेतले, त्या दगडांना खांद्यावर घेताच सायमनची आई उठून पुन्हा जोरजोराने रडायला लागली. तिच्या आजुबाजुला जमलेल्या इतर बायांनी तिची समजुत काढून तिला आवरण्याचा प्रयत्न केला.

ती चार लोक आता त्या दगडांना खांद्यावर घेवून त्यांच्या अंतविधीसाठी जंगलाकडे चालायला लागली. रडणारी सायमनची आई आणि गावातली इतर जमलेली लोक त्या लोकांच्या मागे मागे जावू लागले. सगळ्यात मागे, जड पावलांनी गिब्सनही त्या गर्दीच्या मागे मागे जंगलाकडे जावू लागला.


क्रमश:...
[/size]

[size=-1]Black Hole CH-11 टाईम इज मनी ऍन्ड स्पेस इज ऍन ऍसेट[/size][size=-1]
तो वाडा काही गिब्सनला स्वस्थ बसू देत नव्हता. कारण आज रात्री पुन्हा गिब्सन त्या वाड्यात आला होता. वाड्याच्या आतल्या भागात त्याला एका जागी एक मोठा दगड दिसला. त्याने काही क्षण त्या दगडाकडे आणि त्या दगडाच्या आजुबाजुला निरखुन बघितले आणि तो पुर्ण ताकदीनिशी त्या दगडाला तिथून हलवायला लागला. जसा तो दगड तिथून थोडा हलला त्याला दगडाच्या मागे पोकळी दिसली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर आनंद पसरला. त्याचा अंदाज खरा ठरला होता. तो दगड पुर्णपणे तिथून हलविताच त्याला तिथे आत जाणारा एक काळा कुट्ट अंधाराने भरलेला रस्ता दिसला. त्याने त्याच्याजवळच्या टॉर्चने आत प्रकाशाचा झोत टाकला. आत एक गुढ आणि जुनी गुफा दिसू लागली. त्याच्या जवळच्या टॉर्चचा प्रकाशाचा झोत टाकत तो आत त्या गुहेत शिरू लागला.

गुहेच्या आत शिरताच त्याने त्याच्या टॉर्चच्या प्रकाशाचा झोत आजुबाजुला फिरवला. त्या गुहेत त्याला वेगवेगळी भौतिकशास्त्राच्या प्रयोगाची उपकरणं अस्तव्यस्त पसरलेली आणि धूळीने माखलेल्या परिस्थीतीत दिसू लागली. गुहेत सर्वत्र कागदाचे तुकडे आणि कोळशाने काठलेली चित्रंही इकडे तिकडे पसरलेली होती. गुहेच्या एका कोपऱ्यात त्याला एक वाळूचे घड्याळ ठेवलेले दिसले, ज्यात वाळू अगदी हळू गतिने अजुनही वाहत होती. तिथे ठेवलेल्या उपकरणांवर साचलेल्या धूळीवरुन उघड होते की बऱ्याच दिवसांपासून त्या उपकरणांना कुणी वापरले नव्हते किंवा स्पर्शही केला नव्हता. गिब्सन त्या गुहेत मधे येणारे अडथळे टाळत काळजीपुर्वक एका बाजुकडून दुसऱ्या बाजुला गेला.

गिब्सन त्या गुहेच्या एका भिंतीवर टार्चच्या प्रकाशझोतात काहीतरी निरखून पाहू लागला. त्याला त्या धुळीने माखलेल्या भिंतीवर पुसटसे काहीतरी लिहिलेले दिसले. धूळीमूळे काय लिहिले ते ओळखू येत नव्हते. गिब्सनने तेथील भिंतीवरची धूळ पुसली. भिंतीवर काही अक्षरं दिसू लागली, लिहिलेलं होतं, '' टाईम इज मनी'. त्याच्या समोरही काहीतरी लिहिलेलं अस्पष्ट दिसत होतं म्हणून गिब्सनने भिंतीवरील पुढील भागही साफ करुन तेथील धूळ हटवली. समोर लिहिलेलं होतं,'' ऍन्ड स्पेस इज ऍन ऍसेट ''

'' टाईम इज मनी ऍन्ड स्पेस इज ऍन ऍसेट'' गिब्सनला पुर्ण वाक्यात काहीतरी अर्थ दडलेला दिसत होता.

गिब्सन ते भिंतीवर लिहिलेलं वाचल्यानंतर दुसरीकडे जाण्यासाठी वळला. तेवढ्यात त्याच्या डोक्यावर काहीतरी पडलं. घाबरुन तो दोन पाऊल मागे सरला. टॉर्चच्या उजेडात त्याने बघितले की जुन्या, कुठे कुठे फाटलेल्या कागदांचा गठ्ठा जमिनीवर पडला होता. ते जुने कागद जिर्ण होवून पिवळे पिवळे झाले होते. त्याने तो गठ्ठा उचलला आणि तो एक एक कागद चाळून पाहू लागला. त्या कागदांवर काही गणिती सुत्र लिहिलेली होती तर कुठे कुठे काही आकृत्या काढलेल्या होत्या. गिब्सन ते कागद आता काळजीपुर्वक वाचू लागला. हळू हळू त्याच्या चेहऱ्यावर काहीतरी सापडल्याचा आनंद पसरु लागला. जसा जसा तो पुढे वाचू लागला त्याचा चेहरा अजुनच प्रफुल्लीत दिसायला लागला. हळू हळू त्याच्या चेहरा एवढा जास्त आनंदी दिसायला लागला की तो वेडा झाला की काय अशी कुणाला शंका यावी.

गिब्सन त्या विहिरीच्या अगदी काठावर उभा होता. आपण त्या विहिरीत पडू किंवा काय अशी भिती त्याच्या चेहऱ्यावर बिलकुल दिसत नव्हती. त्याच्या हातात अजुनही तो कागदांचा गठ्ठा होता. त्याने अजुन समोर जावून एकदा विहिरीत डोकावून बघितले.

दोन पाऊल मागे येवून पुन्हा तो टॉर्चच्या प्रकाशात त्याच्या हातातली कागदपत्रे चाळू लागला. त्याच्या चेहऱ्यावर पुन्हा ते वेडसर हास्य झळकायला लागलं.


क्रमश:..
[/size][size=-1]Black hole CH-12 सावली कुठे गेली?[/size][size=-1]स्टेलाच्या घराची बेल वाजली. तिने समोर जावून दार उघडले तर दारात गिब्सन होता. तो दार उघडल्याबरोबर तिच्याकडे विशेष लक्ष न देता घरात आला. स्टेला त्याच्याकडे सारखी एकटक पाहत होती. त्याचा चेहरा मलिन आणि दाढी वाढलेली होती.

'' कुठे होतास?'' तिने विचारले.

गिब्सन काही बोलला नाही.

'' ना फोन ना काही निरोप'' ती पुढे म्हणाली.

तरीही गिब्सन तिच्याशी काहीही न बोलता घरात जात होता.

'' मी तुझ्याशी बोलतेय... भिंतीशी नाही'' ती चिडून म्हणाली.

तरीही तो काहीच बोलला नाही.

'' गिब्सन प्लीज... मी तुझ्याशी बोलतेय'' ती त्याला अडवीत म्हणाली.

तो थांबला, पण तिच्याकडे न पाहताच बोलला, '' मला वाटते आपण यावर नंतर बोललो तर बरं होईल... आता सध्या मी घाईत आहे''

गिब्सन बेडरुममध्ये घूसला. स्टेला तो बेडरुममध्ये जाईपर्यंत त्याच्याकडे पाहतच राहाली.

स्टेलाला त्याच्या वागण्याचं आश्चर्य वाटत होतं. तो तिच्याशी आधी असा तुटक तुटक कधीच वागला नव्हता.

स्टेला किचनमध्ये ब्रेकफास्ट बनविण्यात बिझी होती. तिने पॅनच्या काठावर हलकेच आपटून एक अंडं फोडल आणि ते पॅनवर ओतून त्यातला बलक पसरवून सारखा केला. तेवढ्यात तिला समोरचं दार वाजल्याचा आवाज आला. तिनं तिचं ऑम्लेट बनविणं थांबवलं.

गिब्सन बाहेर गेला की काय?...

पण असा कसा हा न सांगताच बाहेर जावू शकतो?..

ती किचनमधलं काम तसंच अर्धवट सोडून समोरच्या दरवाजाकडे लगबगीने गेली.

जाता जाता तिला बेडरुमचं दार उघडं दिसलं आणि बेडरुमध्ये खाली जमिनीवर एक कोळशाने काढलेली आकृती खाली पडलेली दिसली. तिने जावून तो आकृती काढलेला कागद उचलला. जशी ती तो कागद घेवून उभी राहाली, बेडरुममध्ये टेबलवर ठेवलेल्या कशाने तरी तिचं लक्ष आकर्षीत केलं. एक जोरदार किंकाळी तिच्या तोंडातून निघाली. एका प्राण्याची कवटी टेबलवर ठेवलेली होती. ती ताबडतोब बाहेर आली आणि समोरच्या दरवाजाकडे झेपावली. तिला गिब्सन आपल्या कारकडे जातांना दिसला. स्टेला जवळ जवळ धावतच त्याच्या जवळ जावून पोहोचली.

'' कुठे जातो आहेस? ... आणि बेडरुममध्ये टेबलवर ते काय आणून ठेवलंस?...'' तिने विचारले.

तरीही गिब्सन कारकडे काही न बोलता चालतच होता.

'' गिब्सन ... काहीतरी बोलशील तू?'' ती चिडून म्हणाली.

गिब्सन एकदम थांबला.

'' मी आता येतो..'' तो तिच्याकडे वळून म्हणाला आणि पुन्हा कारकडे चालू लागला.

अचानक जेव्हा स्टेलाचं जमिनीकडे लक्ष गेलं ती आश्चर्याने आ वासून बघायला लागली.

तिने बघीतलं की सकाळच्या उन्हात अंगणात कारची सावली पडत होती पण ... पण... गिब्सनची सावली पडत नव्हती. तिच्या अंगातून एक भितीची लहर गेली. असला प्रकार ती प्रथमच पाहत होती. तिला बोलायचं होतं पण जणू तिची वाचा हरपली होती. तिला अचानक क्षणातच दरदरुन घाम फुटला. तिने पुन्हा एकदा त्याच्याकडे पाहाले आणि पुन्हा जमिनीवर पाहाले. खरोखरच त्याची सावली पडत नव्हती.

तेवढ्या वेळात गिब्सन कारमध्ये घूसला, कारचं दार ओढून घेतलं आणि कार सुरु केली.

जेव्हा स्टेला धक्यातून सावरली, तिने आवाज दिला, '' गिब्सन''

पण त्याचं लक्ष कुठे तिच्याकडे होतं. तो आपल्याच विचारांच्या विश्वात होता. ती धावत त्याच्याजवळ जाणार तेवढ्यात त्याची कार धावायला लागली होती.

'' गिब्सन ऐक...'' ती जाण्याऱ्या कारच्या मागे धावत जावून त्याला मागुन आवाज देत होती.

पण त्याची कार आता वेगात धावायला लागली होती.

'' गिब्सन '' तिने जोरात एकदा आवाज दिला आणि ती रस्त्यावरच थांबली.

थोड्याच वेळात कार दिसेनाशी झाली.

आज मध्यरात्री पुन्हा गिब्सन त्या विहिरीजवळ आला. विहिरीच्या काठावर उभा राहून त्याने त्याच्या टॉर्चचा प्रकाशझोत विहिरीत टाकला. सगळं कसं काळं काळं होतं... शेवटपर्यंत... पण हो.. जर त्याला शेवट असेल तर! दोन पावले तो विहिरीच्या काठावरुन मागे सरला आणि अचानक त्याने विहिरीत उडी मारली. ना आवाज .. ना काही ... फक्त शांतताच शांतता ... भयानक शांतता...


क्रमश:...
[/size]

yaar.......amit he assa nahi karayach aivathi interesting kadambari madhyech kashi sampvto........purna kar na......ti.....Mala khup aavadali........pls pls mala yacha shevat kaay hoto te baghyachay.........pls purn karna...........