तुझी माझी पहिली भेट , ठरलेली नव्हती ,
गाडी तुझी माझी रुळावरच नव्हती .
काय नेम नव्हता , कुठे भेटणार .
काय कळत नव्हतं तुला कसं सांगणार .
दुपार झाली . उन वाढलं.
तुझ्या माझ्यातलं अंतर बरच वाढलं .
कधी दुपार टळेल , आपली भेट होईल .
काय व्हायचं ते होईल थेट होईल ,
संध्याकाळ होताच , तू पाणी भरण्यास निघाली .
आमची स्वारी मग पाण्याकडेच निघाली .
कधी सांगेन मनातलं असं वाटत होतं.
जवळ जाता जाता नाही म्हणत होतं .
तू काय म्हणशील अंदाज घेत होतं .
आमचं घोडं पाण्यालाच घाबरत होतं .
जवळपास कुणी नाही . हीच वेळ होती .
तू निघणार तुझी घागर भरली होती .
तू निघालीस . मी वेडा झालो .
स्वतालाच काय तरी बोलू लागलो .
तुला जाणवत होतं माझं वागणं .
असं तुझ्याकडं वेड्यासारखं बघणं.
तू वळलीस अचानक , म्हणालीस .
काय बोलायचं का ?
मी दचकलो ,
मनाला विचारलं उत्तर देऊ का ?
मन म्हणालं बोलून टाक ,
राज मनातले खोलून टाक ,
हिम्मत केली . बोलून टाकले .
परत येणार काय ? ...पाण्याला ...
ती हसली .. म्हणाली ..
माझं पाणी भरून कधीच झालाय ..
मी आलेय तुला भेटायला ..
मी अवाक! शब्दच सुचेना .
जे मी बोलायचं हिच बोलली .
अन आमची तर बोबडीच वळली .
जमवून हिम्मत परत एकदा ,
प्रश्न तिला केला ...माझं तुझ्यावर प्रेम आहे ..
ती हसली ..अन म्हणाली .
आता मी रोजच पाणी भरायला येणार आहे ........कळलं का?
मैत्रेय (अमोल कांबळे)
