कवी : हितेश राणे ( myself )
काव्यसंग्रह: प्रेम कल्पिता मानसी
कविता : गीत प्रेमाचे
तो :
अगं अगं सजणे
धीर माझा सुटला
प्रेमाचा हा गंध
मातीनेही चोरला
ती:
धीर धर पकडू नको
अरे सोड साजणा
हवा तुला प्रेमात
फ़क्त बहाणा
तो:
चुक तुझीच आहे
हे तूच मान्य कर
प्रेमात मला पाडून
म्हणते धीर धर?
ती:
अरे अरे थांब ज़रा
इकडेच येतोय वारा
छेडू नको असं मला
चंद्र आहे साक्षीला
तो:
वा-याचा बहाणा करून
जवळ का गं येत नाहीस
मिठीत माझ्या आलीस की
चंद्राला तू दिसणार नाहीस...
ती:
तुझं माझं प्रेम पाहून
ढगालाही उत आला
छळ त्याने सुरु केला
मला ओलं करून गेला
तो:
मीच तो ढग ज्याने
चंद्रही झाकून गेला
माझ्याच प्रेमाच्या धारा
आभाळातनं आल्या
ती:
ओले झाले अंग तर
पड़ेंन आजारी होउन
चांदणी घरी चुघली लावेल
तिखट मीरची लऊन
तो:
तूच तर म्हटलं होतं
ढगाला उत आला आहे
चांदणी त्याच्या मिठीत
झाकली गेली आहे
ती:
प्रत्येक प्रश्नाचं उत्तर तुला
कसं काय रे मिळतं
तुझ्यापुढे नेहमी शांत
मलाच व्हावं लागतं
तो:
गोड बोलणं शिकलो मी
तुझ्या प्रेमात पडल्यापासून
प्रेमाच्या मग लहरी माझ्या
निघतात शब्द होउन.... निघतात शब्द होउन....
COPYRIGHTS RESERVED...
