तेच क्षण आपले असतात,,
त्या भावना अतूट असतात ,,,,,,
कुणी तरी आपलेसे वाटतात......
जिथे श्वास गुंतलेले असतात ,,,,,,,,,
प्रेमावली ती अविस्मरणीय,,
जिथे तू मी आणि भावना रंगतात ...
त्याच बहरलेल्या रानात,,,प्रेम पाखरे प्रणयतात
तेच क्षण आपले असतात जिथे तू,मी, नी भावना रंगतात .........
एक संवाद चंद्र आणि चांदणीचा,,,,,,,,,,
मैलांच्या दुरीतील आपले पण जोपासण्याचा
चांदणी विचारे चंद्राला .........
भेट शील का कधी मज सजना .....
मज स्वार्थ साठी कसा मी यु तुझ पाशी...
आहे विसंबून सारी धरती मज वरती
चांदणी उदास न भेटणार प्रियकरास ,
दिन रात याच विचारात.....
एकेर तुटून एक रूप होईल ......
चंद्रात पण नाही भेटनर चंद्रास
तिथेच लागतील अखेर श्वास .........
जिथे भेटतील चांदणी आणि चांद..
होतील एक समीक .....एक रूप नी एक साथ ....
पण कधी,,,,,,,,, न जन्म सोबत,,,,, न मरणा नंतर
तेच दोन क्षण....
तिथेच आणि तिथेच,,,, जिथे तू मी नी भावना रंगतात ..........
जिथे तू मी नी भावना रंगतात ,,,,,,,,,,
जिथे तू मी नी भावना रंगतात .............................
पुरोहित जोशी
