Marathi Kavita : मराठी कविता

निरभ्र सकाळी
त्यानं मला गुलाब दिला..

पाकळी न पाकळी
जपत मी माझ्या वाटेनं निघाले..

हळुहळु आभाळ रुक्ष करडे झाले
अंधारलेल्या आभाळाखाली चालता चालता
अडखळले,
पडले
पण,गुलाबाला जपलं ,
दडलेल्या किड्याला काढून फेकलं..

काळं,जांभळं..
का कोण जाणे पण ,
कोसळतं आभाळ आता आपलं वाटेना..

आईई गं....

काटा बोटात रुतला
डोळ्यातला थेंब पाकळीवर निसटला..

बरसणा-या पावसासंगे
गुलाब खाली पडला , वाहून गेला..

(आई : चालायचंच,गुलाबाला ’ काटे ’ असणारंच ना वेडे)

मी, ओली पाकळी वहीत ठेवत..
पण ,
तो ' पिवळा गुलाब ' होता गं....