कोंडवाडा….
निरभ्र अवकाशा खाली,
भिंती नसलेला एक कोंडवाडा,
खुल्या मनाची,
बेधड़क होणारी घुसमट,
काय झाले?
शब्दांची विसंगति वाटते ना?
पण हयात शब्दांचा,
लेखानिचा,वा माझाही,
काहीच दोष नाही...
खरतर आता माझा कोणावरच रोष नाही,
अगदी माझ्या स्वतः वरही...
मी निळ्या अवकाशा खाली उभा राहिलो,
माझे दोन्ही बाहे हवेत चहुकडे पसरवून,
हवेला माझ्यात सामावले देखिल,
पण,पण शेवटी हवाच ती,
हवेला कोण कवताळू शकतो?
तसा माझाही प्रयत्न फसला,
अहो प्रयत्न कसला,हां तर,
मी स्वतहाला दिलेला चकवा होता,
कधी पूर्णच होऊ नये म्हणून,
कधीच न संपनाऱ्या रात्री पडलेले,
स्वप्न होते ते...
शेवटी कसे असते स्वप्न पूर्ण होण्या साठी,
पहाट व्हावी लागते,
सूर्य उगवावा लागतो,
पक्षी सैर-वैर अवकाशात उडावे लागतात...
पण अताशा अवकाशाचिही घुसमट होते हो !
अगदी माझ्या-तुमच्या मनासारखी,
अगदी माझ्या शब्दांसारखी...
आणि म्हणुनच हां सर्व खेळ,
विसंगत वाटला तरी...
शब्दांचा खेळ खेळावा लागतो...
ह्या निरभ्र अवकाशाखाली,
भिंती नसलेल्या कोंडवाड्यात हसत जगावेच लागते,
खुल्या मनाची बेधड़क होणारी घुसमट,
सहन करावीच लागते...
