मन हे असेच असतं ना ....

[प्रशांत दादाराव शिंदे]

कसे  असतं ना मन आपले  .....
कुणाच्या हसण्याने  कळीसारखे उमलतं
हृदयात बसवून त्यास
मग हृदयाचे  स्पंदन बनवतं ...............

किती  जीव लावायचा 
त्याची हि  एक  सीमा नको का
आठवण काढून  मग कित्येकदा
पापण्याही बरेच  भिजवतं..............

शोधत राहतं वेड्यासारखे
मग फुलांनाही ते  विचारतं
कुठे असेल बरे ती ??सांगा .....??
अन पाखरांना हि ते विनवतं....................

असेच का होत असतं बरे  ह्या प्रेम लहरींना
का बरे किनारा लाभत नाही
जरा  विसावा घेतला कि ते ओसरल्याशिवाय राहत नाही ......

लोक ह्यालाच प्रेम म्हणतात ....बरं...
दुराव्यात  जवळ तर  मिठीमध्ये त्यांच्या
ते स्वर्गसुखच   मिळवत असतं ...........

तरी रस्ता  अनोळखीच राहतो प्रेमाचा
अन आयुष्यही  एकलेच  पडून जातं
जरासे असामंजस्य
अन जगणे हे मृत्यू बनून जातं............

ओठांवर  नाव तिचे येताच 
जगणेही  तिच्याविना
नकोसे होऊन लागतं  ...........

मन  हे  असेच  असतं ना ....

आपले नसतानाही
त्यावर  वेड्यासारखे प्रेम करत असतं .............

कसे बरे हे प्रेम म्हणावे
खरे कि खोटे ..अन का  विश्वास ठेवावे ?   
हात  रिकामेच  राहतात शेवटी ....
नेहमीच आठवणींसोबत का  जगावे ........................

तरी  प्रेम  असतं हे
जे  तिच्यासाठी सुखच मागतं
तिला जीवन  देण्यासाठी मग  ते हृदयही  अर्पण  करतं
अन  तिला पाहतच निरोप घेताना 
तिचीही पापणी ओली करून जातं  ...............
-
©प्रशांत डी शिंदे
दि .०३/०२/२०१४