िवरह

[Shraddha R. Chandangir]

गुंतलेल्या नात्याला जुंपलेले ते क्षण.....
न कऴतच दुरावले, उरले फक्त व्रण.

अडखऴली वाट, आिण हरवल्या दीशा....
तुटणार्या नात्यांची बदलली पिरभाषा.

्अधुर्या शब्दांचे अर्थ ही चुकले....
कोमेजलेल्या फुलापिर व्यर्थ च ठरले.

आठवणीतल्या आसवांची पालवी डोऴ्यात
साठली....
वास्तवाच्या उश्णतेने नजरेतच आटली.

रिव-कीरणांभोवती सावली घालायची मनमुराद िगरकी...
शेवटी अंधारमयी नीशेेने ती ही झाली परकी.

डाव रचला, फासे पडले... तरीही अर्ध्यावर
झाला अंत....
न मीळणार्या उत्तराचे प्रश्ण उद्भवले...
उरली बस हीच खंत.