उतार

[विक्रांत]

उतार तर कधीच सुरु झालाय
अर्धा अधिक तर संपूनही गेलाय
उतारावर कळत नाही
पावुले कशी भराभर पडतात ती
वर्ष कधी झरझर सरतात ती
सर्व काही तसे ठिक चाललेले असते
अन अचानक वाटते
आपण हा चढच चढलो नसतो तर
तर कदाचित दुसऱ्या उतारावर असतो
अन ठरवूनही टाकतो
तो दुसरा वेगळा चढ उतार
याहून सुंदर असता
अर्थात त्याला काही अर्थ नसतो
ना चढ बदलणार नसतो वा उतार
ना ते चालणे कधी थांबणार     
वा थबकणार झिरपणारा अंधार
पण त्या निर्णयाचा आपला निश्चय
किती तरी वेळा
प्रश्नचिन्ह उभे करतो आपल्यासमोर
मग कधी मेघा आठवते तर कधी रीना
विसलेली कितीतरी नावे ...
डोळ्यासमोर येतात धूसर चेहरे...
अंधुक प्रसंग...
अन जाणवते इतकी वर्ष झाली तरी
आपण अजून तेच आहोत
सुखाच्या शोधात निघालेल्या 
सिंदबादा सारखे
सफरीची हौस न फिटलेले
वेडे मुसाफिर
या संपत आलेल्या उतारावरही

विक्रांत प्रभाकर