उंचावरून

[विक्रांत]

उंचावरून जग हे
किती वेगळे दिसते
वेड्या वेंधळया मुंग्यांचे
जणू वारूळ वाटते

सैरावैरा धावणारे
अन्नासाठी मरणारे
दैवाधीन पराश्रित   
जीवन सारे वाटते

पुन्हा खाली येणे नको
पुन्हा मुंगी होणे नको
मन कुणास म्हणते
मज ते असणे नको

निळे विशाल आकाश
मनामध्ये उतरते
पुसलेल्या फळ्यागत
अस्तित्व होवून जाते

विक्रांत प्रभाकर