अथांग-मुक

[शिवाजी सांगळे]

अथांग-मुक

गिळून सुख दुःख सारे
तो निरव शांत होता;
जेंव्हा ते आलेले होते
तो सुर्य न्याहाळीत होता !

सामावून घेणे धर्म त्याचा
भेदभाव तो जाणत नव्हता;
भ्याड कोण? कोण अतिरेकी
कसलाच थांग त्या नव्हता !

पाट रक्ताचे मिसळले जेंव्हा
स्वाद अश्रुचा झाला होता;
अथांग अमर्याद घेऊनी दुःख
मुकपणे मुंबई पहात होता !

©शिवाजी सांगळ॓