आपला रस्ता नि आपलेच पाय

[विक्रांत]

पुन्हा कोसळलो
आदळलो खाली
खरचटलेली
जखम कण्हली

पुन्हा उसळलो
जरी होत लाही
कुठे जायचे ते   
कळलेच नाही

स्वप्न सजविले
हिम पांघरले   
परंतु मातीत
मन अडकले

असे कुणाचे
भाग्य थोरले
पावसात जे
वाहून गेले

आणि शेवटी 
उरले ते काय
आपला रस्ता नि
आपलेच पाय

विक्रांत प्रभाकर