व्यथा

[धनंजय आवाळे]

मनातली व्यथा जेंव्हा आभाळात दाटून येते
विजेच्या रूपाने  हृदयात चमकून जाते
पापण्यांची पाने तेंव्हा आपोआप सळसळतात
मनातले नि आभाळातले ढग एकसाथ गळतात

छातीत ली कळ सरीतून उमटू पहाते
गढूळलेली वेदना पावसात भरून वाहते
रापलेली दुःखे सारी गालावर ओघळतात
मनातले नि आभाळातले ढग एकसाथ गळतात

आशेच्या वाटेवरती निराशा फिरकू लागते
भिजलेली नजर देखिल कोरडी होउन पाहते
पाण्याचे थेंब जखमा होउन भळभळतात
मनातले नि आभाळातले ढग एकसाथ गळतात