तो

[धनंजय आवाळे]

तिथेच आहे नांगर त्याचा
तिथेच आहे तो दोर
गुंडाळून ज्याला गळ्याभोवती
गेला तो फासावर

राबराबला शेतामधूनी
हातावरती पडले चर
चूल त्याची थंड सदा
कधी न जेवला पोटभर

कधी अवकाळी कधी दुष्काळी
गारपीटीने केला कहर
पिके गेली रानामधली
कर्जाचा डोंगर डोईवर

झगडत होता आयुष्याशी
कोणास फुटला ना पाझर
मेल्यावर सरणावरती
ठेवी मदतीचे गाजर

मातीशी होते नाते
टिकवले त्याने जन्मभर
मिसळून गेला मातीमध्ये
अगतिकतेने मेल्यावर .


. . . . . . . . . . . . धनंजय