व्यथा

[Dnyaneshwar Musale]

उभ्या पहाटे निघतो शेतात जाया
बोचतो रे  काटा त्याच्या अनवाणी पाया
साधंतो बांध घेउन फावडा खोरं
कधी शिकुण मोठ होणार माझ्या शेतकर्याची पोरं

दिस दिस सरकत जाई
काळजी त्याच्या जीवाला खाई
करपलेल्या रानालाच घालीत असे फेरया
कधी मोठा होनार हा शेतकर्याचा पोरया

गाय शेळ्या पाळुन करतो रे जोड धंदा
पाण्यावाचुन अवघड आहे रे हा फंदा
थेंब थेंब साठवुनी भरत नाही रे डेरं
कधी शिकणार माझ  शेतकर्याचे पोरं

कोरडाच वाहतो समदा वारा
तहान्या लेकरांचा जणु पोटाशी रे भारा
कर्जापोटी बॅंकेकडं घातलरे लई फेरं
कधी भाग्यवान होणारं माझ शेतकर्याच पोरं


कधी पिकला माल पण नाही त्याला बाजार
इथं चिटकला जणु त्याला भ्रष्टाचाराचा आजार
समदेच ईथे झाले रे लई चोरं
कधी शिकुन मोठं  होणार माझ शेतकर्याच पोरं.