सुखस्वप्ने सावजाची

[विक्रांत]

 प्रतिक्षेच्या अंधारात
प्राण माझे थकले रे
वाट तुझी पाहतांना 
श्वास सारे संपले रे 

सारी रात्र या इथे मी 
नाही तुझा पदरव
भरूनि फक्त राहिले
निष्प्राण गूढ निरव

सारे भास चांदण्याचे
अश्रूत होती काजळ
ओघळून गेला व्यर्थ   
जीवनाचा या ओघळ

उभी मी इथे कधीची 
ठाव तुज असेल का
एक उल्का जळणारी
काय तुज कळेल का

पुन:पुन्हा यातना ही
होऊ दे रे या मनाला
अज्ञानवश जरी का
मोह स्पर्शे विखाराला

जळू देत रात्र सारी
काहिली होत जीवाची
आज नीज येवू नये
सुखस्वप्ने सावजाची

विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in