असताना तू

[meenakshi mali]

तुझ्या मायेच्या
स्पर्शासाठी तेव्हाही असच
झटत रहायची मी पण
तो स्पर्श तू कामात असल्यानं
कधी झालाच नाही
तू असताना गं
तुझ्या मांडीवरही मला
कधी निजायला मिळालं नाही
तुला त्रास नको म्हणून
मी शाळेला डबा कधी नेला नाही
हे तुला कधी सांगणंच झालं नाही
तूअसताना मला
तुझ्या जवळ बसून मैत्रीणीसारखं
बोलायलाही मिळालं नाही
लोटली कित्येक वर्ष
तू नाहीस हे सत्य
मन कबूल करायालाच
तयार होत नाही
तू असताना मला
तुला घोट विषाचे घेताना
थांबवता आलं नाही
दुःख तुझं मला कधी कमी
करताच आलं नाही
तू म्हणायचीस काहीतरी
करून दाखव मोठ
होऊन दाखव
जाताना म्हणत होती
नको जगूस एकटी बाळा
खाईल हे जग
पडशील एकटी काढून टाक
ऑक्सिजनचे मास्क
तूझे शब्द कानावर पडायचे
मार्गच बंद होते
मी बेशुध्द होते
तू जाताना पहाताही आलं नाही
जेव्हा शुध्द आली मी
स्मशानभुमीत उभी होते 
अंगात अवसान नव्हतं
शब्द केव्हाच हरवले होते
तुझी राख समोर होती
नी मी रडलेही नाही
फक्त डोळे डबडबले
कारण मी कोणय हेच
मी विसरले होते
भान मी हरपले होते
सावडायला मला
स्मशानभुमीत उभे केले होते
ते मलाही कळले नाही
असतानाही तू
तुझ्या जवळ मला तुझ्या
मांडीवर कधी निजता आलं नाही
जाताना तू तुझ्याबरोबर
मला येताही आलं नाही
तुझ्या काव्यांनं बघ
सारं जग तुझ्यावर प्रेम करू लागलंय
पण हे पहायलाही
तू आज नाही
का गं आई  रडतंय काळीज ढसढसा
पण तेव्हा रडलं नाही.....
Meenakshi
Pune
कवितांना प्रचंड तुम्ही प्रतिसाद देताय मी तुमची आभारी आहे Thanks All of you