मीरा कृष्ण राधेचा...

[Jueli]

व्याकूळ मन माझे

शोधी निखळ प्रेमझरा ,

त्या वेड्या नभी बरसे

रिमझिमत्या पाऊसधारा ..


चिंब ढगांतून कुंद हवेतून

येई गंध प्रीतीचा ,

ओलेता होऊन जाई

पदर त्या रातीचा ..


धुंद होऊनी मदमस्त वारा

डोले आनंदात ,

हासत लाजत वाजवी वीणा

मंद दिव्याची वात ..


ऐल तटावर पैल तटावर

चाले खेळ लाटेचा ,

त्यासवे मस्तीत नाचे

निळा कृष्ण राधेचा ..


तया पाहूनी हरखूनी जाई

कृष्णदेखणी राधा ,

कृष्णलीला ही चोरुनी पाहे

वृंदावनीची राधिका ..


कृष्णपटलावर मुरडत नाचे

मोर - लांडोरीची जोडी ,

त्या नृत्यासह हळूच वाढे

गोप -गोपिकांची लाडी ..


त्यांना पाहुनी चिडूनी जाई

कृष्णवेडी राधा,

त्याच कृष्णाला गाभारी नेई

कृष्णभक्त मीरा ..


प्रेमापलीकडल्या तिच्या प्रेमाला

नसे कसला धिक्कार ,

दुःखाच्या सागरीही हासेल

असा हा प्रेमालंकार ..


मनमंदिरात राधेच्या

केवळ तिचा कान्हा ,

या प्रीतीच्या आभूषणी शोभे

रत्नरूपी मीरा ..


अंत असे ना या प्रेमाला

युगायुगांची गोष्ट ,

कलियुगातही आहे

राधा ,मीरा अन् एक

निळासावळा कृष्ण !