डबके

[विक्रांत]

कधी कधी जगतांना 
सन्मानाचे ओझे होते
मातीमध्ये साचुनिया 
पाण्याचे डबके होते

सदाकदा वाहायचे
वेड जरी असे कुणा
सरलेल्या उताराचे
दैव ओहाळाचे होते

विश्व पेटवूनी सारे
कुडा जाळण्याची वांछा
धरण्याचे धैर्य कधी
ओघळून दूर जाते

डोळे मिटूनिया व्यर्थ 
स्वप्न मनात जागले 
झगमगतो हा चंद्र
रात्र तरीही दाटते 

खूळ जीवनाचे आले
सारे कळून विक्रांता   
जाता विझून निखारे
राख मागुती उरते


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in