निखारे

[Rahul sarode]

रखरखत्या आगीच्या निखाऱ्यानी
आतुरतेने वर पाहिले
मांपाखरू जाणिवेचे
क्षणात गार झाले
पंख थोडेच प्रतिभेचे
दिसले किंवा नाही दिसले
पण धुक्यातले दवबिंदू मात्र
हळूच हसले
हात पसरता निखाऱ्यानी
मोडीस आला माझा कणा
आयुष्याच्या निखाऱ्यानी मग
मातीचा तळ गाठला
आस आहे अजूनही त्या विझलेल्या आशेची
अस्तित्व संपुनही जलनाऱ्या राखेचे
लाटा अजूनही येत आहे त्या जाणिवेच्या
आणि त्या योगे कविता राचण्याच्या

        राहुल सरोदे