आयुष्याच्या वाटेवर

[kavyapremi]

आयुष्याच्या वाटेवर सगळंच काही आलबेल नसतं
आणि म्हणून गेलेला तोल सावरायला कोणीतरी साथ हवं असतं
शब्दाने शब्द वाढवून एकमेकाचं कुठं चुकलं हे पाहायचं नसतं
तर शब्दांच्याही पलीकडल्या मायेच्या उबेत विसावायचं असतं
एकानं फटाक्याची दारू झालं तर दुसऱ्यानं वात व्हायचं नसतं
आणि क्षणिक रागापायी संसाराच्या घटाचा स्फ़ोट करायचं नसतं
आपल्या माणसाचं मन ओळखून त्याच्या उणिवांना समजून घ्यायचं असतं
उणिवांनाहि मागे सारून त्या संसाराच्या घटात छानसं रोपटं लावायचं असतं 
ते रोप फोफावायला प्रेमाचं अखंड पाणी घालायचं असतं 
आणि त्या रोपावर फुललेल्या कळीला जीवापेक्षाही जास्त जपायचं असतं
कधी प्रखर उन्हात असताना त्या रोपाला मायेच्या सावलीत सारायचं असतं
पण मंद पावसात मात्र त्याला चिंब न्हाऊ घालायचं असतं
हेवे दावे सोडून माणसातल्या मनाला साद घालायचं असतं
कारण त्या  मनात एक प्रेमाचं अतूट नातं विणलेलं असतं
रागाला त्सुनामीच्या लाटेसारखं उंच जाऊ द्यायचं नसतं
आणि अशी लाट आलीच तर काळजाची होडी करून दोघांनी पार जायचं असतं