किनारा आठवणींचा

[कवी अमोलभाऊ शिंदे पाटील]

*शीर्षक.किनारा आठवणींचा*

तुला आठवतंय का
नाही ना आठवतं
तू आणि मी इथेच तर
सरीपाटाचा खेळ खेळायचो
तू राणी मी राजा असायचो

नितांत गरज भासायची तुला
तू जेव्हा एकटीच बसायचीस
माझ्या येण्याने गाली खुदकन हसायचीस
चिंब न्हाऊन जायचो एकमेकांत
नदीचा किनारा अन तो बुडता सूर्य
साक्ष द्यायचा आपल्या प्रेमाची
आज कसं बघ ना सुन सून वाटतंय
बघ ना काळीज आजही ते जपतंय
तू दिलेल्या आठवणी तुझा तो स्पर्श

वाट पाहतोय तो किनारा
तुझ्या माझ्या अगणित मिठीतल्या गप्पा
मिठीतून ओठांपर्यंत ओलांडलेला टप्पा
श्वासांची झालेली घालमेल
अन आपला चुकलेला ताळमेळ
बघना काळीज आजही ते जपतंय
तू दिलेल्या आठवणी तुझा तो स्पर्श

मला वाटतंय विधिलिखित होत
आपलं भेटणं आपलं खेटनं
इथेच सारं काही एकमेकांच चुकनं
एकमेकांत कधी विलीन झालो
कधी अंतरंगातून काळजापर्यंत आलो
तुझी उडणारी बट हतावरची मेहंदी
त्या कोरलेल्या नक्षीवर माझी नांदी
वाट पाहते आज सोबत बसलेली फांदी
बघना काळीज आजही ते जपतंय
तू दिलेल्या आठवणी तुझा तो स्पर्श

आज कधी कधी हलकं वाटतं
आभाळ काळजात दाटतं
अश्रूंची शाळा भरते
पुन्हा तो किनारा आठवतो
वारा तर सांगूच नको बोलंवण पाठवतो
जाऊन बसावं लागतं मग त्या बाकावर
जिथं तू अन मी भीतं नव्हतो धाकावर
आता विश्वास नाही राहिला कोणावर
कारण माझ्या सोबतीला उरलाय
डुंबणार सूर्य अन तो किनारा फक्त

बघ ना काळीज आजही ते जपतंय
तू दिलेल्या आठवणी तुझा तो स्पर्श

✍🏻(कवी.अमोल शिंदे पाटील).
मो.९६३७०४०९००.अहमदनगर