- एक झाड...

[aanjuleniteen]

                    त्याला पूर्ण लोकांनी संपवलेल होतं, ते पार शेवटच्या श्वासापर्यंत त्याचा जीव कासावीस झालेला, त्याच्या अंगावरती घाव झालेले, कदाचित तो जग सोडण्याच्या शेवटच्या टोकाला असेल...ती जागा सुद्धा त्याला सोडून जातांना बोचकी जाणवू लागलेली. जो होणार त्रास, त्या वेदना असहनीय होत्या.त्या वेदना त्याला सांगताहि येत नाहीत कारण त्याच्याकडे  शब्ध हि नाहीत - दाखवता हि येत नाहीत आणि ज्यांना दिसतात त्यांना दिसूनही नसल्यासारख्या...तो जगेल किंवा संपेल हे कुणालाच माहिती नाही, त्या वेदना सहन करतांना त्यालाही वाटलं असेल कि नको आता संपवावं सगळं किं जगावं?
                 पण तो पुनःहा  पूर्ण ताकदीने - जिद्दीने -  ठाम पणे निर्णय घेऊन उभा राहिला कि संपवायचं नाही जगायचयं. त्याच्या जखमा हळू हळू भरू लागल्यात. बोचक्या झालेल्या जागेनेही त्याला प्रेमाने आलिंगन दिले कारण त्याला झालेल्या वेदना तिलाही जाणवल्यात त्याच्या निर्णयाचा त्याच्या हिमतीचा तिलाही गर्व झालाय जणू. तो आज पुन्हा जन्म घेऊन ऐटीत उभा आहे.ज्या लोकांनी त्याला त्याला सम्पवलय त्या लोकांना तो आज आश्रय देतोय, याची मदत करतोय त्यांना सम्पवण्यासाठी नाही तर जगवण्यासाठी पुन्हा संपतोय. ते हि शेवटच्या श्वासापर्यंत. तो महान आहे त्याच्याकडून भरपूर शिकण्यासारखे आहे.तुझे अनंत उपकार आहेत या जीवसृष्टीवरती तू आहेस म्हणून सर्व आहेस.का माहिती नाही पण तुज्यासाठी शब्ध असून शब्ध अपुरे आहेत.
                                                                                                                                                                                                                                                     

                                                                                                                                                                                                                                             - एक झाड...