मेघश्यामल रिमझिमले

[sachinikam]

मेघश्यामल रिमझिमले  (कवी: सचिन निकम, मुक्तस्पंदन)

वाढला उष्मा ग्रीष्माचा, सरला मास ज्येष्ठाचा
ऊन मध्यान्हाचे माथ्यावर शिरवळले
पाऊल चार नकळत तिकडे वळले.

मोकळ्या नभात, घन अचानक गजबजले
श्यामल मेघांना, वारे गार कुजबुजले.

पहिली वहिली सर धरणीवर बरसली
नि:श्वास तृप्तीचा घेऊन मृदगंधीत झुळूक दरवळली
आसुसलेली झाडे वेली, पाने फुलेही चिंब न्हाली.

माथ्यावरचे रान भिजले शिवार सारे झाले ओले
भिजलेले दोन पक्षी, एका फांदीवर विसावले
पंखांवरची ओली नक्षी, एकमेकां पाहून सुखावले.

पहिल्या सरीचे पहिलेच थेंब, गालावर तिच्या ओथंबले
बनुनी मोती काही त्यातले, स्पर्शाने तिच्या ओघळले
वाटले टिपावे उरलेले, प्राशावे अमृत सगळे
पाहुनि अंग भिजलेले, मन माझे मोहुनि गेले
मोकळ्या केसांना अलगद, हळुवार तिने झटकले
मिटुनी डोळे, घेऊनि श्वास, रोमरोमांनी माझ्या प्यायले
लाजलेल्या नजरेने, हळूच तिने मज पाहिले
गुपीत सगळे मनातले, सहज मला उमगले.

श्यामल चंचल मेघ फिरुनि पुन्हा रिमझिमले
दाट घनांच्या गर्दीतून रविराजे डोकावले
साक्ष प्रीतीची द्यावया, इंद्रधनु प्रगटले
मेघश्यामल रिमझिमले, मेघश्यामल रिमझिमले.
---------------------------------------
Copyrights: Skrinz Studios. sachinikam@gmail.com