पुरुष

[Bhagyashri patil]

वंशाचा दिवा म्हणून या जगात आलो...                 
संपत्तीबरोबर नावाचाही वारसदार झालो..             
अपेक्षांचं ओझं लादताना मोठा होत गेलो आणि       
जबाबदाऱ्यांनी त्यात गढून गेलो.                           
                                                               
आई - वडिलांच्या प्रेमाने पुरता हरपून गेलो,           
त्यांची म्हातारपणाची काठी होताना भानावर आलो.
शिक्षण, नोकरी, लग्न असे टप्पे पार करत गेलो,     
पण जबाबदरीने  पुरता अडकून गेलो.                           
                                                               
घरचा कर्ता म्हणून सदैव सतर्क राहिलो,               
स्वतःच्या स्वप्ननांना पूर्ण करताना पुन्हा हरवून गेलो.
मुलगा,नवरा,बाबा ह्या नात्यांनी खडबडून जागा झालो..
जबाबदाऱ्यांनी पुरता अडकून गेलो..       
                                                                   
प्रवासात धक्के खात,
बॉस ची दिलेली डेडलाईन पाळत मी माझाच गुंग झालो,                             
कुटुंबाला वेळ देता येत नाही ह्या विचाराने पार सुन्न झालो..   
कसं सांगू गं तुला हे सोप्प नाही...           
मी जबाबदाऱ्यांनी पुरता हरवून गेलो..                 
                                                                   
आई आणि तुझ्यात कधी 'सँडविच' होत गेलो,       
दोघी नाती माझीच पण 'कटघरात' मी उभा झालो..
आईचा आधार आणि तुझी साथ आहे मी अस म्हणत गेलो...
कसं सांगू सोप्पं नाही गं... मी ...       जबाबदाऱ्यांनी पुरता अडकून गेलो...                       
                                                                       
आयुष्याचा वळणावर मी कारण होत गेलो,             
एक 'पुरुष' आहे म्हणून मन मोकळंही नाही करू शकलो....                                                       
रडणं हा'मर्दपणा' नाही म्हणून मनात दाटत राहिलो,
मित्रांच्या भेटीसाठी क्षणोक्षण आतुरलो..               
                                                                   
खांद्यावर सर्व पेलतो आहे कारण तुझी साथ आहे,
आयुष्याची निसरडी वाट तुझ्यामुळे हिरवीगार आहे,
चुकीचं समजू नको पण मी पुरता अडकून गेलो....
तुला कसं सांगू सोप्पं नाही गं...
मी....                 ह्या जबाबदाऱ्यांनी पुरता हरवून गेलो....

[कदम]

👍