जगणे मनाचे

[nareshKwankhade]

                          जगणे मनाचे.
जगणे मनाचे राहुन हे गेले
कित्येक मज ईथे पाहुन गेले
अंथरुणात होतो खोळंबला असा
प्राण जनांत हे घर करुन गेले
                        हे बहाणे जनांचे
                        पाहिले मी कैकदा
                        भेटण्या निघालो ज्यांना
                        तेच लुटुन गेले
शोधत होतो मी ज्यांना
शोधीले कसे मी
त्या शोधाला शोधण्याचे
वय निघुन गेले
                        आठवत नाही जर मज
                        आठवण ही तयांची
                        त्या आठवणीला प्रत्यक्षात आणण्याचे
                        पान गळुन गेले
याद जरी मी केली कैकदा
पुसुनी डोळे पान्हावले असे हे
पण त्या जीवाला जगण्याचे
क्षण निघुन गेले
                        पाहीले सदैव तुला
                        पाहिले मी स्वप्नात या
                        त्या जीवाला जीवनात आणण्याचे
                        स्वप्न विरुन गेले
वाटेची वाट पाहुनी
आसेस आस होती
त्या आसेला जिंदगीत आणण्याचे
स्वप्न हरुन गेले
                         आली ना याद माझी
                         आली याद जराशी
                         झालो असा मी वेडा
                         जणु जन्माचा उपाशी.
       --------------------------------------------------------------------------------------
                       श्री.नरेश कैलासराव वानखडे             

[Atul Kaviraje]

     नरेश सर, "जगणे मनाचे", या गजल रुपी कवितेतून, मनाची व्यथा, ही उत्तमरीत्या मांडली आहे. शक्य वाटणाऱ्या गोष्टी भासमान असतात, त्या फक्त मृगजळ असतात, त्या प्रत्यक्षात कधीच उतरत नाहीत, आणि मग असे घडल्यावर, मनाचे जगणे हे जगणे राहात नाही, त्यात जिवंतपणाचा लवलेशही नसतो.

     आता हे मनाचे जगणे नसून नुसते जगणेच उरते. अत्यंत कसोशीने जुळवा-जुळवा करून,  त्यांना चपखलपणे योग्य त्या कडव्यामध्ये गुंफून, आपण ही मनाची गझल रूप कविता प्रस्तुत केली आहे. कवितेच्या आपल्या पुढील प्रवासास माझ्या अनेक शुभेच्छा.

     मन मारूनच जगत आलोय
     खूप स्वप्ने रंगवली होती
     खुळ्या मनास कोठे माहीत,
     ती स्वप्ने स्वतःच निद्रिस्त होती.

     आता जमेल तसे जगतोय
     नाही खंत, नुरलाय खेद
     अश्रुनांही रोखलंय डोळ्यांच्या कडांत,
     मनास माझ्या घालून बांध.

-----श्री अतुल एस परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-३०.०५.२०२१-रविवार.

[Naresh Wankhade]

     Thank u Sir.                             
     "मन मारूनच जगत आलोय
     खूप स्वप्ने रंगवली होती
     खुळ्या मनास कोठे माहीत,
     ती स्वप्ने स्वतःच निद्रिस्त होती.
     आता जमेल तसे जगतोय
     नाही खंत, नुरलाय खेद
     अश्रुनांही रोखलंय डोळ्यांच्या कडांत,
     मनास माझ्या घालून बांध.".           
     Nice Poem Sirji.