चारोळी-लेख - "पाउस व द्वेष"

[Atul Kaviraje]

                               चारोळी-लेख
                               -----------
                       
चारोळीचे शीर्षक --

=============
"पाउस व द्वेष"
=============

पाउस आला, जोडीत नाते
करीत जल-कुंभ प्रेमाचे रिते
द्वेष -आकस सारीत दूर,
मनास  हर्षाचे देत भरते.
================


     आता हा पाउस मला दूरचा, लांबचा वाटतच नाही, परका तर बिलकुल ही  वाटत नाही, त्याने मला येऊन इतके काही दिले आहे, भर भरून दिले आहे, कि कोणी आप्तही, किंवा जवळचा मित्रही इतके करू शकेल, त्याने मला निस्वार्थ पणे दान दिले आहे, प्रेम दिले आहे, प्रेम जल दिले आहे, प्रेम अमृत  दिले आहे, प्रेम सिंचन  केले आहे, प्रेमाचे जीवन दिले आहे, असे त्याने एक नाते जोडले आहे, कि जे न भूतो न भविष्यति असे आहे, साऱ्या जगाने हे आमचे नाते पहिले आहे, ते हे पाहून विस्मय चकित झाले आहे, हि कोण बावरी राधा कि प्रेमार्पण  करणारी  मीरा ज्या दोघींनी त्या कान्हाला सम समान प्रेम दिले आहे, तद्वत हे जग आम्हा दोघांकडे पहात आहे, हे नाते जवळचे आहे, अतूट आहे, युगा युगांचे आहे.


भेट झाली, नाते बांधले
आम्हा दोघांना त्याने जवळ केले
कसला दुरावा, काय विरह ?
त्याचे माझे मन असे जुळले.


     तर मित्रानो, असा तो पाउस, त्याचे ते निस्वार्थ सर्वांसाठी देणे, मनात काहीही न ठेवता, कसलाही किंतु , कोणतेही वैर, कुठलाही  द्वेष, कोणताही आकस, त्याचेकडे मला दिसला नाही, आमच्या मनुष्याप्रमाणे त्याचे नाही, कि हे सगळे भाव भावनाचे खेळ खेळत बसणे, वैर, दुही, दुराभीमान, अढी, आकस ,फुका-गर्व हे त्याच्याकडे अगदी नावालाही सापडणार नाही. अगदी मोकळ्या मनाने आपुलकीने तो आपले हे प्रेमाचे जल-कुंभ अगदी भर भरून भूवर रिते करीत असतो, त्यात तो हात कधीच आखडता घेत नाही. नव्हे ते त्याला कधी जमतच  नाही म्हणा. तुझे माझे त्याला कधी करता येत नाही. थोडे अधिक त्याचेकडे नाही, दुजा भाव तो पहात नाही, साऱ्यांना एकाच नजरेत जोखतो, पहातो, समान प्रेमाचे वाटप करतो. आणी काय हवे, आम्ही मनुष्यांनी त्याच्याकडून हि एक शिकवण नक्कीच घेतली पाहिजे, कि एक होणे, एक रहाणे, भेद भाव न करता लहान मोठ्यांचा सन्मान करणे.


एक शिकवण देऊन जातो
माझा पाउस असा निस्वार्थी असतो
असे मनापासून वर्षत रहाता,
आमच्या मनात घर करून राहतो.


     मित्रानो तर असा हा माझा पाउस, आपला पाउस  आपल्या येण्याने सर्व सर्व विकारांना दूर ठेवून एक हर्षाचे आनंदाचे भरते देतो, सर्वाना एक पाहतो, सर्वाना एक करतो, काय अशी त्याच्याकडे जादू आहे, कि प्रत्येक मनुष्य प्राणी त्याला पाहून बेभान होतो. आपले अस्तित्त्व विसरतो, त्याला एक भुरळ पडते, मोहिनी येते, तो मंत्रमुग्ध होतो, भान विसरून फक्त पावसालाच पहात राहतो. पुन्हा पुन्हा पाहतो, मन भरेपर्यंत पाहतो, एका दुसऱ्या जगात हा पाउस त्याला नेतो, जेथे फक्त प्रेम असते, द्वेष आकस हे कोसो दूर असतात. एक निर्मळ मन असते, आपले पण असते, जिथे फक्त तो पाउस बरसत असतो. अथक, निरंतर, अविरत ,अन सगळ्याची मने जिंकत .


तो आला, त्याने जिंकले
त्याने सर्वाना एक केले
प्रेमाचे भर भरून मुक्त हस्ते,
त्याने दान सर्वाना दिले.


-----श्री अतुल एस परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-17.07.2021-शनिवार.