चारोळी पावसाची-क्रमांक-29-वास्तवातलं सत्य

[Atul Kaviraje]

                                       चारोळी पावसाची
                                          क्रमांक-29
                                      ----------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --नवं -चारोळीकारIचे  मन  हे  फार  संवेदनशील  असावे , असे  या  प्रस्तुत  चारोळीतून  प्रत्ययास  येत  आहे .हळवा असा  हा  चारोळीकार  म्हणतोय , कि  मित्रहो , जगात  दुःखे  फार  व्यापून  आहेत . पाहावे  तिथे  दुःखाचाच  आर्त स्वर  ऐकू  येतो . एक दीर्घ  उसासा , मंद  रडणे , मुसमुसणे ,आक्रांत ,आकांतच  दिसून  येतो . सुखे  फारच  थोडी  आहेत . तीही  फक्त मानण्यापुरतीच . तो  पुढे  म्हणतोय , कि  काळ  कुठलाही  असो , दुःखे  हि  माणसाच्या  पाचवीला  पुजली  आहेत . मग  उन्हाळा  येवो , हिवाळा  येवो , अथवा  पावसाळा .

     पुढे  तो  अतिशय  हळव्या  रीतीने  आपले  म्हणणे  मांडतोय . पाऊस  सुरु  झालाय , पावसाळा  आलाय . हा  ओला  ऋतू  कित्येकांची  दुखणी  बरी  करतो , सर्वाना  हायसे  वाटते , सर्वांच्या  दुःखावरचे  एकच  मलम , औषध  म्हणजे  हा  पाऊस . तो  येताच , मनुष्यप्राणी  उल्हसित  होतो , आनंदित  होतो , आपली   सारी  दुःखे  विसरून  तो  पावसाच्या  स्वागताची  जय्यत  तयारी  करतो . स्वतःला  सावरतो , व  पडलेल्या  पाण्यात  नाचून  आपले  रडणे  थांबवितो . क्षणभरासाठी  आपली  सारी  दुःखे तो  विसरतो .

     एका  रात्रीची  आठवण  हा  चारोळीकार  अजूनही  काढतोय . तो  म्हणतोय , कि  असेच  पावसाचे  दिवस होते  . रात्रभर  तो  मंदपणे  कोसळत  होता . ते  दैवी संगीत ऐकता ऐकता  मला  निद्रा -देवीने  कधी  कुशीत  घेतले  ते   कळलंच  नाही . अतिशय  गोड  सुख -स्वप्नांत  मी तरंगत   होतो . कुठलाही  आवाज  नव्हता , फक्त  पावसाची  रिपरिप  आणि  झाडाच्या  पानाची  ती  मोहक  मंद  सळसळ  ऐकत  माझा  डोळा  लागला  होता .

     पहाटे  पहाटे  मला  हलकेच  जIग  अIली . रात्रभर  लागलेल्या  सुंदर  निजेने  मला  अति -उत्साही  केले  होते . शरीरात  तरतरी  अIली  होती . आणि  तशातच  मला  एक  आक्रन्दन  ऐकू  आले , रडण्याचा  स्वर  ऐकू  आला , दुःखाचे  व्हीव्हळणे  ऐकू  आले . आणि  मी  खाडकन  जागा  झालो . आणि  पाहता  पाहता  माझे  हे गोड  स्वप्न  खाडकन  भंगले . हि  मला  आलेली  निज , सुखाची  झोप  काही  काळापुरतीच  होती . जIग  आल्याबरोबर  माझा  पुन्हा  वास्तवाशी  संबंध  आला  होता . मी  माझ्या  या  जगात  परतलो  होतो . आणि  दुःखास   कवटाळू  पाहणाऱ्या  त्या  इतर -जणांमध्ये  मीही  पुन्हा  सामील  झालो  होतो .

   वास्तवातलं सत्य
  ---------------
पाऊस कधीचा पडतो,
झाडाची हलती पाने,
हलकेच मला जाग आली,
दु:खाच्या मंद स्वराने.
============

--नवं -चारोळीकार
-----------------

                 (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-मन माझे.ब्लॉगस्पॉट.कॉम)
                -------------------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-05.08.2022-शुक्रवार.