चारोळी पावसाची-क्रमांक-37-तो भाग्यवान पाऊस-थेम्ब

[Atul Kaviraje]

                                      चारोळी पावसाची
                                         क्रमांक-37
                                     ----------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --नवं-चारोळीकाराच्या  या  प्रस्तुत  चारोळीतील  प्रेमी  या  पावसात , आपल्या  प्रेयसीच्या  सौंदर्याचे  गुणगान , बखान  करता-करता  एक  परिसीमा  गाठतोय . पाऊस  तर  काय  नेहमीच  येत  असतो . म्हणतात  ना  "नेमेचि  येतो  मग  पावसाळा ". त्या  उक्तीनुसार  दर  पावसाळ्यात  हा  पाऊस  आपले  पडण्याचे  महत-कार्य  करून  जातो . निसर्गाचे  हे  चक्र, न  चुकता  दरवर्षी  नियमितपणे  घडत  असतं . या  पावसातच  तेव्हा  केव्हातरी  या  दोघांची  भेट  झाली  होती . मनो-मिलन  झाले  होते . त्या  दिवसांपासून  त्या  दोघांनी  प्रेमाची  अत्त्युच्च  परिसीमा  गाठली  होती . हा  पाऊसच  त्या  दोघांच्या  प्रेमाचा  साक्षी  होता . तोच  तर  या  दोघांना  जवळ  आणणारा , सांधणारा  दुवा  होता .

    पण  हा  पावसाळा  नवं-चारोळीकाराच्या  प्रेमीला  काही  औरच  भासत  होता . पावसाचे  नेमके  सांगू  शकत  नाही . त्याचा  मूड, नूर  काही  वेगळाच  असतो . पाऊस  केव्हा  येईल , तो  केव्हा  थांबेल  याचं भाकीत  आजवर  कोणीच  करू  शकले  नाही . सोबत  तो  कसा  पडेल , मुसळधार  पडेल , की  सरींनी  पडेल , की  धुंवाधार  कोसळेल , की  फक्त  रिपरिप  होईल , की  गारपिटीत आपटेल , याचे  निदान  कधीच  होत  नाही . तर , सांगण्याचा  मुद्दा , की  या  पावसाळ्यातही  तो  असाच  अवचित , अचानक  अवतीर्ण  झाला  होता . त्या  दोघांनीही  आज  छत्री  आणली  नव्हती . काही  आडोसाही  नव्हता . तेव्हा  अश्या  या  अचानक  आलेल्या  पावसाने  क्षणार्धात  दोघांना  भिजवून  टाकले , चिंब  केले . त्या  दोघांचीही  त्या  पावसाने  त्रेधा -तिरीपीट  उडवली  होती .

      अश्याच  स्थितीत  असताना , अचानक  त्याचे  लक्ष  तिच्याकडे  गेले , आणि  तो  अनिमिष  नेत्रांनी  तिच्याकडे  पाहू  लागला . पावसात  भिजलेल्या  तिच्या  ओल्या  सौंदर्याकडे  आता  त्याचे  बिलकुल  लक्ष  नव्हते , तर  ते  ओढवले गेले  होते  तिच्या  ओठांवर  रेंगाळणाऱ्या  काही पाऊस-थेंबांकडे. ते मौक्तिक-थेम्ब  तिच्या  ओठांवर  असे  काही  विराजले  होते  की  त्यांनी  तिच्या  गुलाबी  ओठांना  अIणिकच  सौंदर्य  आले  होते . त्याची  नजर  त्या  ओठांवरून   हलेचना . तिच्या  थरथरणाऱ्या  ओठांवर  ते  पाऊस -थेम्ब  असे  काही  अडकून  राहिले  होते, चमकू लागले होते, की  जणू  पहाटेच्या वेळी पानांवरले थरथरणारे, चमकणारे  दव -बिंदूच. आणि  पहाता  पहाता  हा  प्रेमी  त्या  तिच्या  ओठांवर  रेंगाळणाऱ्या  पाऊस-थेंबांत  अडकला. आणि  मग  त्याला  पावसाचा , त्या  पाऊस-थेंबांचा  हेवा  वाटू  लागला . त्याला  असे  वाटू  लागले  की , काय  भाग्य  या  पाऊस-थेंबांचे , की  त्यांना  हे  माझ्या  प्रियेच्या  ओठांचे  मुक्त  रसपान  करता  येतंय . आणि  कुठे  मी  तिच्यापासून  दूर  असा , की  या  हव्या -हव्याश्या  प्रेमाला  मुकलेलो . मी  का  नाही  झालो  हा  पाऊस-थेम्ब , जो  मला  सतत  तिच्याजवळ  ठेवेल , तिच्या  ओठांवर  मग  मी  कायमचा  विराजमान  होईन , या  निमित्ते  मी  या  पावसाळ्यात  नेहमीच  तिच्याबरोबर  असेन . तिच्या  या  आरसपानी  सौंदर्यात  भर  घालणाऱ्या  या  गुलाबी  ओठांवर  मी  कायमचाच  स्थायिक  होईन. असे  भाग्य  मला  केव्हातरी  लाभेल  का ? असे  झाले  तर  माझ्यासारखा  भाग्यवान  मीच  !

           तो भाग्यवान पाऊस-थेम्ब
          ----------------------
अचानक पाऊस आल्यावर
काही थेंब तुझ्या ओठांवर थांबले....
मग क्षण भर मी पाहतच राहिलो...
आणि आयुष्यात पहिल्यांदा मला थेंब व्हावेसे वाटले....
===========================

--नवं-चारोळीकार
-----------------

                 (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-मन माझे.ब्लॉगस्पॉट.कॉम)
                -------------------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-21.08.2022-रविवार.