मला आवडलेल्या चारोळ्या-चारोळी क्रमांक-58

[Atul Kaviraje]

                                 मला आवडलेल्या चारोळ्या
                                    चारोळी क्रमांक-58
                                ------------------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --हा  नवं-चारोळीकार  आपल्या  आणि  दुसऱ्यांच्याही  जीवनाशी  तादाम्य  पावला  आहे , एकरूप  झाला  आहे , हे  तथाकथित  प्रस्तुत  चारोळीतून  निदर्शनास  येत  आहे . या  जगात  आल्यावर  जीवन  काय  तर  सगळेच  जगतात , सारेचजण  उपभोगतात . सर्वांच्याच  वाटयाला  सुख-दुःखे  येतातच . हे  सारे  भोग  भोगून  म्हातारपण  कधी  येते  ते  कळत  नाही , व  शेवटी  मृत्यू  हा  अटळ  असतो . एवढीच  झाली  का  जीवन  जगण्याची  व्याख्या  ? यालाच  जीवन  म्हणतात  का  ? हेच  खरं  जीवन  असत  का  ? असे  अनेक  प्रश्न  आपल्यापुढे  या  नवं-चारोळीकाराने  उपस्थित  केले  आहेत,  व  आपल्यापाशीच  तो  यांची  उत्तरेही  मागत  आहे .

    पुढे  तो  असंही  कबूल  करतोय , की  मलाही  अजून  जीवन  म्हणजे  काय  हे  समजलेले , उमगलेले, उमजलेले नाही . हे  सारं  मी  प्रामाणिकपणे  सांगतोय . यात  काही  लबाडी  नाही , माझा  ढोंगीपणा  नाही , की  माझं  यात  काहीही  कपट  नाही . जीवनाचा  अर्थ  उमगणे, उलगडणे   हे आधीही  अगम्य  होते , आताही  ते  आहे , आणि  यानंतरही  ते  राहील , यात  वाद  नाही . पण  आला  दिवस  तो  आपला , उद्याचे  माहित  नाही , याला  जीवन  म्हणतI येत  नाही , मित्रांनो . जीवनामध्ये  असं  काहीतरी  खास , विशेष  असावं  म्हणजे  हे  रटाळ  जीवन  जगता जगता  कधीही  कंटाळा  येऊ  नये . असंही  केव्हा  केव्हा  घडतं  की  आपली  माणसंही  आपल्याशी  प्रतारणा  करून  जातात , धोका  देतात . मग  दुःखी  मन  उसासे  टाकत , काहीतरी  चांगलं  घडण्याची  वाट  पहात  बसत. ते  कोणाचीतरी आपल्यांची  वाट  पहात  बसत .

     पुढे  हा  नवं-चारोळीकार  भाव-विवश  होऊन  म्हणतोय  की , मला  काही  जीवनाचा  अतिशय  चांगला  अन  वाईटही  असा  अनुभव  आलेला  नाही . पण  माझ्या  या  जीवनात  माझ्या  वाट्यास  आलेल्या  भल्या-बुऱ्या , चांगल्या-वाईट  काळात , ज्यांनी  ज्यांनी  मला  साथ  दिली , ज्यांनी  माझ्याशी  आपलेपणाचे  नाते  जोडले , जे  सुख-दुःखात  माझ्याबरोबर  राहिले , अगदी  शेवट-पर्यंत,  अशी  हाताच्या  बोटांवर  मोजता  येणासारखी  मोजकीच  माणसे  आज  माझी  होऊन  राहिली  आहेत .  कोण  कोणाचा  नाही , पण  अश्या  काळी  ते  सर्व  एकत्र  आल्याचं  मी  अनुभवलेले  आहे . मग  ती  आपली  कमी  आणि  दुसरीच  जास्त  आहेत . अगदी  अनोळखी  माणसेही  एक  विशिष्ट  नाती  जोडून  गेल्याचे , मदत  करून  गेल्याचे , कशाचीही  अपेक्षा  न  करता , धरता  अगदी  मन-मोकळेपणाने , निःस्वार्थपणाने  माझ्या  जीवनात  येऊन  गेल्याचे  मला  अजूनही  आठवतंय . पुन्हा  मग  ती  आयुष्यात  कधीही  भेटत  नाहीत . पण  आपल्या  सुख-दुःखात  सहभागी  होऊन  जाता-जाता  एक  दरवळ  ठेवून  जातात . पुन्हा  ती  कधीही  पाठी  वळून  पहात  नाहीत , पण  त्यांचा  गमन-मार्ग , जाण्याचा-रस्ता  ते  नेहमीच  सुवासिक , सुगन्धित , अनुकरणीय  असा  करून  जातात . खरोखरच , मित्रांनो , हे  जीवन  अगम्य  आहे , अनाकलनीय  आहे , गूढ  आहे . 

==================
जीवन  काय  असतं  हे  माहित नाही
पण अशी नाती  नकळतच  मिळतात
कधी  सुखात  तर  कधी  दुःखात  ती
आपलीशी  होऊन  सहभागी  होतात
==================

--नवं-चारोळीकार
----------------

                    (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-मराठी जर्नल.इन)
                   -----------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-28.08.2022-रविवार.