चारोळी पावसाची-क्रमांक-45-ऋतुराज पावसाळा

[Atul Kaviraje]

                                    चारोळी पावसाची
                                       क्रमांक-45
                                   ----------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --कवयित्रीच्या  चारोळ्यात  एक  गूढ ,गहन , अनाकलनीय  असा  गर्भितार्थ  नेहमीच  भरलेला  असतो . त्यापैकीच  ही  एक  चारोळी . अश्या  अनेक  चारोळ्यांचे  स्फुरण  तिला  पावसात , वर्षI  ऋतूत  होण्याचे  कारण , म्हणजे  तिला  पाऊस  अतिशय  आवडतो . पावसाळा  तिचा  अगदी  जवळचा  ऋतू  आहे . पावसाच्या  सरी  तिला  आपल्या  अगदी  जवळच्या  वाटतात . या  पडणाऱ्या  सरी , हे  पडणारे  पावसाचे  थेम्ब  तिला  शब्द  देतात . मग  तिला  काव्य  स्फुरते , आणि  एका  नवीन  कवितेचा , चारोळीचा  जन्म  होतो . हे  सारं  पावसामुळेच  घडतं . म्हणूनच  ती  पावसाची  अत्यंत  ऋणी  आहे , आभारी  आहे .

     पुढे  ती  म्हणतेय , की  हे  पावसा  तू  येतोस  खरा , पडतोस  खरा . पण  मला  तुझे  येणे , पडणे  यात  काही  आगळेपणा  भासतो . तू  मला  पडताना  काही  औरच  भासतोस , दिसतोस . इतरे-जनांना  कल्पनाही  नसेल , पण  तू  पडताना  तुझे  सारे  ऋतू  बरोबर  घेऊन  येतोस . हे  सारे  ऋतू  मग  माझ्या  मनी रुजू  होतात , त्यांचे  मेळे  भरतात , आणि  माझे  मन  उधाण  होतं . ते  अतिशय  आनंदी  होतं , फेर  धरून  नाचू  लागतं . मनीचा  गाभारा  अत्यानंदाने  फुलून  जातो . हे  बहरलेले  सारे  ऋतू  हे  फक्त  तुझीच  देन  आहे , पावसा , फक्त  तुझीच .

     तू  जेव्हा  आकाशातून , आभाळातून  खाली  येतोस , तेव्हा  असं  वाटू  लागतं , की  तुझ्या  पडणाऱ्या  धारांमधून  प्रत्यक्ष  देवी ,देवता , पऱ्या ,अप्सरा  या   भूतलावर  अवतीर्ण  झाल्या  आहेत . त्यांचे  वाऱ्यासवे  फेर  धरून  नाचणे , नृत्य  करणे , ही  पर्वणीच  असते . ते  मग  मला  एकाग्र  करतं . स्वर्गाचे  सारं  सुख , स्वर्गाचे  सारे  नंदनवन  या  पृथ्वीवर  येऊन  फुलल्याचे  मी  पहाते . या  सुखात  मी  मग  रमून  जाते , गुंगून  जाते . हे  स्वर्ग-सुख, हा स्वर्ग-नजारा मला  केवळ  तुझ्यामुळेच  पाहावयास  मिळतो , हे  पावसा .

     पुढे  ती  पावसाचे  वर्णन , गुणगान  गाताना  म्हणतेय , की  हे  पावसा  तू  इतका  महान  आहेस , विस्तीर्ण  आहेस , की  आपल्या  ढगांनी  तू  सारे  आकाश , आभाळ  झाकोळून  टाकतोस , सारे  गगन  व्याप्त  करतोस . इतके  की  तुझ्या  येण्याने  नभीचे  चांदणेही  लुप्त  होते , दिसेनासे  होते . त्या  तुझ्यापुढे  जवळ-जवळ  निष्प्रभ  ठरतात . त्यांचे  हे  अस्तीत्व  मग  उरतच  नाही , त्या  तुझ्यात  विलीन  होतात . त्यांना  तू  आपल्यात  अंतर्धान  करतोस .  आणि  मग  या  चांदण्याच्या  लुप्त  होण्याने , नाहीश्या  होण्याने  चंद्रालाही  त्यांचा  विरह  सहन  होत  नाही . त्यांच्या  अश्या  या  दडी  मारून  बसल्यामुळे , त्या  न  दिसल्यामुळे , चंद्रही  मग  हतप्रभ  होतो. अश्रूंची  मग  बरसात  त्या  शशीच्या  डोळ्यांतून  होऊ  लागते . त्या  विलोभनीय  चंद्राचे  रूपही  काळवंडते ,त्याला  आपल्या  चांदण्यांचा  विरह  सहन  होत  नाही  आणि  अंती  रडता-रडता  त्या  चांदण्या  प्रमाणेच  तोही  तुझ्यात  विलीन  होतो .

              ऋतुराज पावसाळा
             -----------------
मनाच्या गाभाऱ्यात जणू ऋतूंचे मेळेच भरावे,
स्वर्गाचे सुख सारे या भूमीवरी उतरावे,
नभीचे चांदणे सारे पाऊस येता लुप्त व्हावे,
चांदण्यांच्या विरहात जणू चंद्रानेही अश्रू बरसवावे...
========================

--कवयित्री:साक्षी कांबळे
---------------------

                   (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-विश मराठी.कॉम)
                  ------------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-06.09.2022-मंगळवार.